ଆମ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡର ବରଗଛ

ଜଟଜେ ତାହାରି ପାଦରେ ଛୁଉଛି

   ଛାତିରେ ପଡୁଛି ଦାଢ଼ି

ବୃଦ୍ଧ ହୋଇ ପଛେ ହେଇ ପାରୁଅଛି 

   ସଭିଙ୍କର ଉପକାରୀ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ, ବର୍ଷା,କେତେ ଶୀତ କୁ ଶଇ 

 ଗ୍ରାମର ମୁଣ୍ଡେ ରହି ଆସୁଅଛି ସେଇ

ନିଜ ଦେହକୁ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଉତାପରେ ଜଳେଇ

   ଅନ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଉଛି ଛାଇ ।

  ସାଜି ସେ ଛତ୍ର ବାଟଇ ଙ୍କର

   ଦେଉଅଛି ତାଙ୍କୁ ଛାଇ

  ଭୁଲିନି ଆଉ ଭୁଲି ପାରିବିନି

   ତା ଉପକାର କେବେ ମୁଇଁ ।

  ଜଟ ଧରି ତା'ର ଝୁଲନ୍ତି ନୀତି

   ମୋ ପ୍ରିୟ ଭଉଣୀ ଭାଇ

ଦେଖିଲେ ସେ ଦୃଶ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ରେ ମନ

   ନାଚି ଉଠେ ଥେଇ ଥେଇ ।

  ପିଲା ଠାରୁ ବୃଦ୍ଧ ସଭିଏଁ ମିଶି

    ବସି ଥାନ୍ତି ସେ'ଠି ଯାଇଁ

  ଆନନ୍ଦ ରେ ଦିନ ବିତାନ୍ତି ସଭିଏଁ

   କେତେ ଗପ ସପ ହୋଇ ।

 ଗାଁ ବୈଜ୍ୟଷ୍ଟ ଗଡ଼ ପଦାକୁ କାଡ଼ିଲେ 

    ଯାଆନ୍ତି ସେ ବାଟ ଦେଇ 

ଯିବା ଆସିବା ବେଳେ ମୁଣ୍ଡିଆ ଟେ ପକାନ୍ତି

    ମନେ ମନେ କିଛି କହି ।

 ଲୋକ କୁହା କଥା ଏ ବୃକ୍ଷେ କଉ ଆଡେ

    ଆମ ଗ୍ରାମ ଦେବି ବାସ କରନ୍ତି

 ଗ୍ରାମ କୁ ଆସିବା ଯେତେ ସବୁ ସଙ୍କଟ

     ଏହୁଠୁ ହିଁ ତଡି ଦିଅନ୍ତି ।

କାଇଁ କେତେ କାଳ ହେଲା ଠିଆ ହୋଇଅଛି 

 କେବେ ତାକୁ କିଏ ଥକିବାର ଦେଖି ନାହିଁ

  ସଦା ସର୍ବଦା ସେ ଲାଗି ଯେ ରହିଲା

     ଅନ୍ୟଙ୍କର ସେବା ପାଇଁ ।