ଆକାଶ

ପ୍ରଶାନ୍ତ ବକ୍ଷରେ ରହିଛି ଅନାଇଁ

  କେଉଁ ଯୁଗରୁ ପ୍ରିୟା ଗୋ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ମୋହର ସୀମା ଟପି ଯାଏ

  ଦେଖି ତୋ ଦାରୁଣ ଦୁଃଖ ।

ଟାଙ୍ଗିଆ କୁରାଢି ଚୋଟ ତୋ ବକ୍ଷରେ

 ମାେ ଅନ୍ତର ଜଳୁ ଥିଲା

ହୋଇଲା ବିଧ୍ୱସ୍ତ ଜଳିଲା ଅରଣ୍ୟ

  ବକ୍ଷ ତୋହର ଜଳିଲା ।

ଜଜେ ସବୁଜିମା ପ୍ରାକୃତିକ ଶିରୀ

  ବକ୍ଷ ହୁଏ ବିଦାରଣ

କେତେ କୋହ ତୋର ହୁଏ ବାଷ୍ପ ରୁଦ୍ଧ

  ଆକଣ୍ଠ କଲି ଭକ୍ଷଣ ।

କୋହ ସବୁ ତୋର ହଉଥିଲା ରୁଣ୍ଡ

   ଆପଦ ମସ୍ତକ ଭରି

ସମ୍ଭାଳି ନ ପାରି କଲି ପ୍ରୀତି ବର୍ଷା

 ତୋ ବକ୍ଷରେ ଦେଲି ଢାଳି ।

ତନୁ ପ୍ରାଣ ତୋର ଶୀତଳ କରିଲି

   ବରଷା ନୀର ଢାଳିଲି 

ବଦଳରେ ତୋର ସବୁ କୋହ ନେଲି

  ମାେ ଉଦର ପୁରାଇଲି ।

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ନିବିଡ଼ ଡୋରିରେ 

  ବନ୍ଧା ଧରା ସହ ନଭ 

ଭାବ ଦିଆ ନିଆ ଲାଗି ରହିଅଛି

  ଅମ୍ଳାନ ସମ୍ପର୍କ ତାଙ୍କ ।।