ଆଜିର ଏକଲବ୍ୟ

ସେଦିନ ଅପମାନିତ ହେବା ପରେ

ଫେରିଆସିଥିଲି ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଖରୁ

ପରିସମାପ୍ତି ଘଟାଇ ଶିକ୍ଷାର

ଧର୍ନୁବିଦ୍ୟା ଏକା କେବଳ ରାଜପୁତ୍ରର

ନାହିଁ ଅଧିକାର ଶିଖିବାର ଆଉ କାହାର ।

ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତୀ ରଖି ରଙ୍ଗଶାଳେ

ଶୟନେ ସପନେ ଜାଗରଣେ

ତାଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମେ ରଖି ଲୟ

ଲକ୍ଷ୍ୟଭେଦ କରୁଥାଏ ବାରମ୍ଵାର ।

ବିନା ଗୁରୁରେ ପହଁଚିହୁଏନି ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳ

ସେ ଯେ ହୁଅନ୍ତୁ ନା କାହିଁକି 

କାଠ କାଦୁଅ ପଥର ଅବା ରକ୍ତ ମାଂସର

ସେଥିରେ କିଛି ବି ଫରକ ନ ଥିଲା ମୋର ।

ଭକ୍ତି ସମର୍ପଣ ଭାବ ଥିଲେ ଭରି ମନେ

ସମୁଦ୍ରକୁ ପହଁରିପାରିବ ଜାଣ

ନୀଳ ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁ ପାରିବ

ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ଆଉ ଅକ୍ଳେଶରେ ।

ଘୁରୁଥିବା ଚକ୍ରେ ମାଛର ଆଖିରେ 

ଦୂର ଗଛେ ବସିଥିବା ଚଢେଇ ଆଖିରେ

ନିଶାଣ କରିବା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ

ଲକ୍ଷ୍ୟ ଛଡା ମୋତେ କିଛି ଆଉ ଦିଶେନି ।

ଗୁରୁଙ୍କ ପାଦପଦ୍ମକୁ ସ୍ମରି

ଦିଶୁଥାଏ କେବଳ ମୋତେ ଆଖିର କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ

ଯେଉଁଠିକି ତୀରବିଦ୍ଧ କରିବାକୁ ହେଵ ଏକଲୟରେ

ଆଜି କାହିଁ ତୀର ସବୁ ମୋର ଲକ୍ଷ୍ୟଚ୍ୟୂତ

ଦିଗହୀନ ପକ୍ଷାଘାତ ଅସ୍ଥିରମନା

ନିଶାଣକୁ ପାରୁନି ଭେଦି ।

ରକ୍ତମାଂସର ଶତଶତ ଗୁରୁମାନେ

ମୋ ଚାରିକଡେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ

ତଥାପି କାହିଁକି ମୁଁ ହାରିଯାଉଛି ବାରମ୍ଵାର

ଧାଡିରେ ଆଗ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଲୋକ

ଦୀପ ତଳ ଅନ୍ଧାର ଭଳି

ନିଜେ ଅନ୍ଧକାରେ ରହିଯାଏ

 ନିଜକୁ ଜାଳି ଜାଳି ଆଲୋକ ଖୋଜୁଥାଏ ।

କିନ୍ତୁ ଦ୍ରୋଣାଚାର୍ଯ୍ୟମାନେ

କାଟିନିଅନ୍ତି କୌଶଳେ

ବୃଦ୍ଧାଙ୍ଗୁଳୀ 

ଶିକ୍ଷାଦାନ ଆରମ୍ଭ ପୂର୍ବରୁ

ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ମାଗିବା ଛଳେ

ସ୍ଵାର୍ଥ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ 

ଏଠି ରାଜ ପୁତ୍ର ଅର୍ଜୁନମାନଙ୍କର ।