ଆହ୍ୱାନ

କେତେ ଦୁଃଖ, କଷ୍ଟ ସହି ଜନ୍ମଦାତା

ପିଲାଙ୍କୁ ସଂସ୍କାର ଦିଏ!

ସେ ସଂସ୍କାର ହେଲେ ,ପ୍ରେରଣାର ଉତ୍ସ

ଜୀବନ ସାର୍ଥକ ହୁଏ ।

ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଚାଲି ଯେ' ସିଖାନ୍ତି

ହାତଧରି ନିରନ୍ତର!

ସେ ହାତ ଛାଡି, ତୁହି ଦୌଡ଼ିବୁ ବୋଲି,

କରିଦେବୁ ସାତ ପର ।

ଜୀବନ ଯାକର ତପସ୍ୟାର ଫଳ

ସଞ୍ଚନ୍ତି ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ !

ସେ ସ୍ନେହଁ,ଶରଧା, ନୈତିକତା ଭୁଲି,

ଯାଆନ୍ତି ବିଦେଶ ଧାଇଁ ।

ଅଗ୍ରଗତିର ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ଭାବି

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ଛାଡ ନାହିଁ!

ସେ ଆଶ୍ରମେ ତୋର ଦାୟଦ ଛାଡିବ,

ଯେବେ,ବୟସଟା ଯିବ ନଇଁ ।

ଜୀର୍ଣ୍ଣ କୂପ ହୋଇ ପଡି ରହିଥିବୁ

ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଦେହ ବୋହି!

ସେ,ମୃଗତୃଷ୍ନା ପଛେ ଧାଇଁବା ଛାଡ଼ିଦେ,

ଚଳନ୍ତି ପ୍ରତିମା ପାଇଁ ।

ଯେତେ ସାଧନା କଲେ,ଆଉକି ପାଇବୁ

ଥରେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରୁ ବାହୁଡ଼ି ଗଲେ!

ସେ,ଜୀବନ୍ତ ଠାକୁର ପଦ ସେବୁଥିବୁ,

ଆନନ୍ଦ ପାଇବୁ ଭଲେ ।