प्रकाश किरण

असाच एक दिवस मी

मित्रांसोबत घालविला

कळले त्याच दिवशी

जगण्याला अर्थ आला

झाला आठवणींचा तेव्हा

पुन्हा एकदा नव्याने उजाळा

कळले नाही मैत्रीत कधी

पावसाळा की उन्हाळा

फुलल्या काळया अबोल

अन् काटेही बोलके झाले

पण भावनेच्या ओझ्याने

दोन्ही डोळे मात्र पाझरले

सोडून जाता पुन्हा एकदा

रडे वाट ती नागमोडी 

मन म्हणाले मनाशी आता

कुणाशी केव्हा करीन खोडी

समजले आज मला मित्र

म्हणजे किरण प्रकाश देणारा

न बोलताही ऐनवेळी कधी

मुक्यानेच समजून घेणारा