मोरपंखी प्रेमस्पर्श

प्रीतसरीत श्रावणी साजना

धराही चिंब-चिंब नाहली

हाय भडकलाच तो वन्ही

वणवाच ती चेतवून गेली... ||१||

ये,विरहाचा विरह होऊ दे

उबारा श्वासांचा देई मंद

अधरदली भ्रमर होऊनी

अलवार होशील ना बंद! ..||२||

शहारलेल्या उधाण आले

गोठली,भारली बघ निशा

मंद - मंदश्या चाहुलीने

रोमारोमांत चढली नशा... ||३||

कोण अधीरता उमळली

नच सरावी धुंद यामिनी

साद तुजला घालताती

नाद ही कंकण-पैंजणी... ||४||

काया ही अधीर उमलण्या

मोरपंखी स्पर्श दे अधरी

पुन्हा पुन्हा मग उचंबळते

लाट या चातकी तनुवरी... ||५||

प्रीत सुमनांच्या सेजेवरती

प्रेमजळी शब्दही भिजले

प्रितीच्याच चरणांवर मी

मलाच वाहून रिती जाहले...||६||

मिसळून रे तुझ्यात न कळे

जगी कुण्या अनोख्या वावरते

मिठीत तुझिया थिजूनी जाता

सखी तुझी साजना बावरते..|| ७||

करीन बहाणा मी अधरांचा

लटकलाज आणूनी डोळ्यांत

पांघरुन तूही तनूस माझिया

मधुगंधी होऊ दे प्रणयरात...||८||