माझे बालपण

सुखाच्या झाडावर बांधून झोपाळा

अलगद त्यावर बसले बालपण

उंच उंच घेई हिंदोळा

हर्षभरित आनंदी ते क्षण

मातीची ती भांडीकुंडी

अन् मातीचाच सारा खेळ

कपड्यावर चिखलाची नक्षी

कसा सरूनी जाई वेळ

एका करंगळीच्या कट्टीवर

दोन बोटांच्या बट्टीची मात

सारे झगडे छू मंतर

पुन्हा एकत्र हातात हात

भरदुपारी उन्हात खेळून

सार शितल वाटत होतं

दिवसभर दमल्यावर पिल्लू

आईच्या कुशीत निजत होतं

कल्पनेचेच सारे जग

वाटे तरी सारे खरे

स्वयंपाक सारा खोटाखोटा

तरीही माझे पोट भरे

बालपणीचा तो रविवार

मज्जाच त्याची काही निराळी

संपता संपत नसे खेळ

पक्षी परतती सायंकाळी

मनात असतो साठवलेला

बालपणीचा एक एक क्षण

वाटे पुन्हा यावे बालपण

जगावे पुन्हा ते सोनेरी क्षण