जिव्हारी

चलो चाल चालेल पाय पुढे जातात

मन तर सैरावैरा धावत असत चेहरा प्रसन्न

हसतमुख असूनही काय अडते ते

कोणाच्या बघण्याने न बोलण्याने

लागतात अंतरी घाव घेतात ते जिव्हारीचे

शब्द नाही मिळत उत्तर त्याचे राग

लटका असतो बोलणारा विसरून

जातो शब्द काळात संपतो

पण यशस्वी झाल्यावर आठवतात ते शब्द

एवढं मोठं शस्त्र की जे जिकायला

शिकवत मिळवायला शिकवते

बोलणारा आपलेपणा किंवा घृणा

म्हणून बोलत असतो तेव्हा तो शिखरावर

असतो पण तेथूनच ऐकणारा शिखर1सर करायला सुरुवात करतो शिखरावर गेल्यावर एकटाच

एकटाच एकटाच असती बोलणारा खाली अन त्याची मान पण खाली असते