इथे प्रत्येकाला नाटक करावे लागते

आनंदाचे ढोंग करूनी कितीतरी वर्ष जाहली

आनंदाचे क्षण अजूनी वाट्यास आले नाही

खोटे अश्रू चेहऱ्यावर विसरुनी गेले माझे नयनी

दुःखाचा क्षण समोर येई अश्रू माझे सुकून गेले

शल्य मनाला कितीही टोचले सदा मी हास्य दाखवले

सहन नाही होत हे आता वेदना माझी भरून गेली

भावना अंतरीच्या माझ्या कोणीच ना जाणल्या 

दुःख जाणिले, जन्मी परी सुखाची चाहूल ना लागली

अजुनी माझे मन वाट पाहे दिवस येईल कधी सुखाचा

वाट बघायला जीव हा जडे आनंदाचा क्षण हा

शेवटी क्षण तो आला जवळी माझ्या

पण का जाणे आस ही संपत नाही