आसवांची गर्दी

अंधार होता जीवनी माझ्या

एकटी होते तेथे मी

श्वास घेत होते मी

पण हुंदका तो माझा नाही

आसवांची गर्दी माझ्या मनी होती

दुःख म्हणुनी किती ही जीवघेणी

भावनांचा कल्लोळ होतं मी माझ्या

व्यक्त कोणाजवळ करेल मी

बोलणारे खूप होते

शब्द अपुरे पडत होते

अंगावरी झेले ज्यांचे ते शब्द होते

गुलाम मी मात्र नव्हते पण बंदिस्त झाले ते शब्द होते

सगळे सोडून पाश सारे मोकळा श्वास घेतला मी

सुटले त्या जाचातून शब्द मोकळा केला

नाद हा घुमाऊनी सोडले मी पाश सारे

बिनधास्त झाले मी जगण्या मी मोकळी झाले