എന്റെ വിഷുക്കണി

ഈ വിഷുപ്പുലർച്ചയിൽ

കൊറോണക്കാലത്തിൽ 

കണ്ണനെ ഒരുമാത്രയൊന്നു

കാണുവാനായ് എന്തുചെയ്യേണ്ടൂ 

എന്നേറെനേരം ചിന്തിച്ചിതന്നേരം!

വിഷുക്കണി കൊന്നപ്പൂവും ചൂടി 

ചിരപരിചിതമാം നറുപുഞ്ചിരിയുമായ് 

ബാലഗോകുലനാം കണ്ണൻ, 

എൻ വീട്ടുമുറ്റത്തു വന്നു -

നിന്നെന്റെ ചാരേയൊന്നു തൊട്ടു, 

കൊഞ്ചി കൊഞ്ചി വിളിച്ചൂ,

വരുമോയെന്റെയൊപ്പം കണ്ണാരം

പൊത്തിക്കളിക്കാനായ്....!!

അതുകണ്ടു ഞാൻ പുളകിതനാകവേ

 നിർന്നിമേഷനായി, കൈകളെടുത്തു 

കുമ്പിടവേ, കണ്ണായെന്നു വിളിച്ചതന്നേരം 

പാൽച്ചിരി കൊണ്ടെന്നെ മോഹി -

പ്പിക്കതന്നെ ചെയ്തു കൊണ്ടൽ -

നേർവർണ്ണൻ കാർവർണ്ണൻ... !!

'വരൂ,' എന്നാ കൊഞ്ചലിൽ മുറ്റത്തിറങ്ങി 

ഞാൻ ആ പുഞ്ചിരി തഞ്ചലിൽ 

കൈയ്യാട്ടിവിളിച്ചെന്റെയടുത്തേ -

ക്കൊന്നണയൂ, ഒക്കത്തൊ-

ന്നണയ്ക്കാൻ കൊതിയായിട്ടൊട്ടു

കുതുകമോടെ... !!

കൈയ്യെത്തിപ്പിടിച്ചു വാരിയെടുത്തു 

എൻ നെഞ്ചോടകം ചേർത്തുപിടിക്കേ,  

ചെറുമുല്ലമൊട്ടുപോലുള്ള 

കൊച്ചരിപ്പല്ലുകൊണ്ടെൻ കവിളിൽ 

ചെറുതായ് കടിച്ചുകൊണ്ടു മൊഴിഞ്ഞു... !!!

'നീ കാത്തുകാത്തിരുന്നു പലവട്ടം 

വിളിച്ചതും എന്നെയല്ലോ, എൻ

 പരിരംഭണത്തെയല്ലോ.. !

വരുകനീയെന്നൊടൊപ്പം 

ഈ ഇളംതെന്നലിൽ 

പ്രഭാകരന്റെ തൂവെട്ടത്തിൽ

ഈവെള്ളാരങ്കൽനിറഞ്ഞതാം

നടുമുറ്റത്തുകൂടി 

കുറച്ചൊന്നോടിക്കളിച്ചീടാം... !!!.'