ಸಂವೇಧನಾಶೀಲತೆಯಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿಯುಂಟು

ಒರಟಾಗಿ, ಸಹನೆರಹಿತವಾಗಿ, ಕ್ರೂರಿಯಾಗಿದ್ದ ನನ್ನೀ ಮನಸ್ಸು

ತನ್ನಿರುವಿಕೆಯನ್ನರಿತವನಾಗಿ, ಕೊರಗುತ್ತ, ಬದಲಾವಣೆಯ ಬಯಸಿತ್ತು,

ತನ್ನ ಕ್ರೂರತ್ವದಿಂದಾಗಿ, ಎಲ್ಲವನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು, ಒಂಟಿಯಾಗಿ,

ಎಲ್ಲರ ಧೂಷಣೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿ, ದಾರಿಕಾಣದಂತಾಗಿ, ಬಹು ವ್ಯಸನಿಯಾಗಿತ್ತು,

ಕ್ರೂರತ್ವವ ಒಮ್ಮೆಗೆ ತ್ಯಜಿಸಿ ಸಂವೇದನಾಶೀಲನಾಗಲು ಕಾತೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು;

ಮುಗ್ಧ ಮಕ್ಕಳ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನ ಹೊಗಳಿ ಅವಕೆ ಹರ್ಷ ತಂದಿತ್ತು,

ಅಸಹಾಯಕರ ನೋವಿಗೆ ಮರುಗಿ, ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳಿ, ಭರವಸೆಯ ತುಂಬಿತ್ತು,

ಶ್ರಮಿಕರು ಬಯಸಿದ ಫಲ ಕಾಣದೆ ಕಂಗಾಲಾಗಿರಲು ಧೈರ್ಯವ ಹೇಳಿತ್ತು,

ಎಲ್ಲರೊಳು ಒಂದಾಗಿ, ನಗುತ ನಲಿವವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಗುವ ಬೆರೆಸಿತ್ತು,

ಎಲ್ಲರೊಳಗಿನ ನೋವು ನಲಿವುಗಳ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತನಾಗಿತ್ತು;

ಸಕಲ ಜೀವರಾಶಿಗಳ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತ ಅವುಗಳೊಡನೆ ತಾ ಒಂದಾಗಿರಲು

ಒರಟಾಗಿದ್ದ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಬಲು ಮೃಧುವಾಗಿ ದುರ್ಬಲನಂತಾಗಿತ್ತು;

ದುರ್ಬಲನಾದರೆ ಅತೀ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವಿಷಯಗಳೂ ನೋವುಂಟುಮಾಡಬಲ್ಲವೇ? 

ಬಹಿರಂಗದಲಿ ಸಂವೇಧನಾಶೀಲತೆಯ ತೋರುತ್ತ ತಾ ಮೌನಿಯಾಗಿರಲು

ತನ್ನಂತರಂಗದ ದುರ್ಬಲತೆಯಲ್ಲೇ ನೋಯಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ಶಕ್ತಿಯ ಅರಿವಾಗಿತ್ತು;

ಒರಟುತನ, ನಿರ್ಭಯತೆ, ಕ್ರೂರತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಧೈರ್ಯ, ವಿಶ್ವಾಸವಿತ್ತು,

ವಿಶ್ವಾಸದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಪ್ರತಿರೋಧ, ಅಸಡ್ಡೆ, ನಿರಾಕರಣೆಗಳು ತುಂಬಿ

ಅನ್ಯರನು ನೋಯಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ತಾನೂ ನೋಯಿಸಲ್ಪಡುವಂತಿತ್ತು,

ಧೈರ್ಯ, ವಿಶ್ವಾಸಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ನೈಜ ದುರ್ಬಲತೆ ಸದಾ ಕಾಡುತಲಿತ್ತು,

ಸಂವೇಧನಾಶೀಲತೆ ಬರಲು ಮನಸ್ಸು ದುರ್ಬಲತೆಯಲ್ಲೇ ಅವಿನಾಶವಾಗಿತ್ತು.