शांताराम को जिन्न

शांताराम को पऱ्हा चालु होतो. गावमा पऱ्हाकी धामधूम रहेवलक बन्यार मिलनो मुश्किल होतो. खारखोद्यातं ढुंढस्यानबी गावमा दिसत नोहता. असोमा पऱ्हा बेरापर गाड़नको कसो असो बिचार करत शांताराम सरयीवालो मोऊखाल्या बसेव होतो. येतरोमा ओकी नजर बांधीमा एक दिवो सरिखो चिज पर पडी. वु बांधीमा उतरेव अना ओन चिज ला हात मा धरीस. भरी होती म्हणून ओला पाणी लक धोईस अना हात लक साफ करन बसेव. देखसे तं का, वाहान लक धुंगा निकलन लगेव अना  घड़ीभर को बाद धुंगानं एक मोठो जिन्न को रुप लेईस. यव सिन देखशान शांताराम ला खुप भेव लगेव.  

  तब वु जिन्न, शांताराम ला कवन बसेव, "घबराओ नोको मोरो आका, मी तुमरो गुलाम आव. मोला सांगो मी तुमरी कोणती सेवा करु." तरी शांताराम ला थोडी धास्तीच भरी होती. ओन थोडी हिम्मत बांधशान जिन्न ला खबर लेईस, "तु मोरो गुलाम कसो? एकोपर जिन्न न सांगीस का जेको जवर यव दिवो रवसे, ओको मी गुलाम रहुसू."  शांताराम न जिन्न  ला खबर लेन बसेव, "तु मोरोसाती का कर सक सेस?  मी बहुत चिंता मा सेव. गाव मा सबका पऱ्हा एक साथ सुरु भया सेती. येको कारण लक बन्यार अना कोंडा खोदने वाला भेट नही रह्या सेत. मोरो पऱ्हा बेरापर कसो होये येकी मोला चिंता लगी से."

जिन्न शांताराम ला कसे, "तुमी आदेश देव, मोरो आका. तुमी जो कवो वु पुरो कर देऊन." शांताराम नं जिन्न ला पऱ्हा करन सांगीस. देखस तं का ओको पुरो पऱ्हा चुटकीमाच गाड़शान भय गयव.

 दुपारी शांताराम की घरवाली शिदोरी धरशान खेत आयी तं देखसे शांताराम मोहुको झाड खाल्या ढुरकी लेत होतो. ओन ओला हलायशान उठाईस. शांताराम जसो उठसे अना देखसे तं खेत जसो को तसो होतो. ओला समज मा आवसे का, वु सपन देखत होतो. ओला खुब दु:ख होसे अना पऱ्हा कसो लगे येकी चिंता सतावन लगसे. शांताराम की घरवाली ओला धीर देसे अना शिदोरी सोडशान जेवन सांगसे. जेवन भयवपर वय दुयी जन खार खोदन लगसेत. 

दुसरो दिवस पाहटलाच शांताराम खेतमा जासे अना चिखल करशान तयार ठेवसे. ओकी घरवालीनं इत उत लक दुय बन्यार को जुगाळ करशान खेतमा पोहचसे अना दिवसभर पऱ्हा लगावसेत. पाच दिवस को रोवना कसोबसो बारा दिवस मा पुरो होसे. अना ओन सालं शांताराम  ला चांगली फसल होसे.

बोध:- सपन देखेव लक अना हिंमत हारकन काही होने वालो नाहाय, मेहनत करो तबच फल भेटे.