અન્નદાન

"આ લોકોનું આવુંં જ હોય. એકને આલો એટલે પાછળ બીજા લંગર લગાઈ ન ઉભા જ હોય. અત્તારે આંઈ ઘેરો ઘાલ્યો છ, હજુ આગળેય મેથી મારશે જોજો ન. એકાબીજાન ખબર પાડી  દેશે ક નાસ્તો વેચવા ન એક પારટી આઈ છ. ઘરનાં બધાય બબ્બેત્રણ ત્રણ વાર લઈ લેશે... આપડે બીજે બધેય દેવાનું છે હો, ઝાંસી કી રાનીથી છેક હાઈવે સુધી."

હેમિલ-હેમશ્રીનાં  દર જન્મદિવસે ભાવિશા અને સુયશનો નિયમ હતો કે ભિક્ષુકોને પુરીભાજીનાં પેકેટ બંને બેલડાનાં નાનકા હાથે વહેચવાં. પેકેટસની સાથે આજે કારમાં મણીનગરથી આવેલા એમના વડિલ રતિલાલકાકા પણ હતા. જે રીતે પુરીભાજીનાં પેકેટ પર ઝપટ પડી એ જોઈ એમનાથી રહેવાયું નહી, અને કહી જ નાંખ્યું.

એસ જી હાઈવે પહોચી થોડે દૂર કાર પાર્ક કરીને બધાં ઉતર્યા. કેટલાક ફૂગ્ગાવાળાઓ આવતાજતા લોકો તરફ જોઈ ને બેઠેલા. એમના મેલાઘેલા બાળકો ધૂળમાં રમતાં હતાં. કાર પાસે જ એક વૃદ્ધ બેઠા હતા. શરૂઆત અહીંથી જ કરીએ એમ વિચારી ભાવિશાએ જોડિયા બાળકોને પેકેટ આપવા કહ્યું. ધરેલા પેકેટ સામે અને પછી બાળકો સામે જોઈ વૃદ્ધ બોલ્યા,"બેન, મેં તો હમણાં જ થોડું ખાધું છે. એના કરતા આ સામે બેઠા.." ફૂગ્ગવાળાઓને ચીંધી ને બોલ્યા,"એને  આપો.. એના વઉ  છોકરાવએ કાલથી ખાધું નથી. એને કામ લાગશે. લ્યો, આ  એને જ આપી દેજો."

ભાવિશા અને સુયશ દંગ રહી ગયા અને રતિલાલકાકા ભોંઠા પડી ગયા.

ઈશ્વરે માનવતા પણ કેવા રૂપમાં છુપાવેલી રાખી હોય છે!