અજનબી

આશાની સહન શક્તિની આજે તો હદ આવી ગઈ. પાંત્રીસ વર્ષના લગ્ન જીવનમાં એ એક જ આશા રાખી ને જીવતી હતી કે આજે સમજશે પિયુષ અને હવે શાંતિ આવશે જીવનમાં. પણ પિયુષને આશાની કોઈ જ ભાવના અસર કરતી ન હતી અને પિયુષ પોતાની રીતે જ જિંદગી જીવતો હતો અને મસ્ત રહેતો હતો.

આશા અનાથ હતી. એ મા-બાપના પ્રેમને સમજતી હતી. ને એ જાણતી હતી કે મા-બાપની સેવા ચાકરી કરવી એમને ખુશ રાખવા એ દરેક સંતાનની ફરજ છે. પણ પિયુષને તો મા-બાપ સિવાય કોઈની ચિંતા કે પરવા જ ન હતી. આશા સમજાવતી કે મ-બાપને સમય આપો છો એમ મને અને પરિવારને પણ થોડો સમય આપો. પિયુષ એક જિદ્દી પ્રકારનો માણસ હતો. જેને કોઈ જ વાતની અસર થતી ન હતી. એને તો એની ઈચ્છાઓ સંતોષવાનુ સાધન હતી આશા. બાકી કોઈ ફર્જ પુરી કરવાની નહીં અને 

આશાને ક્યાંય ફરવા લઈ જાય નહીં. આશા અંદરને અંદર ઘુટાતી રહી. આમ કરતા એ પોતાની વેદનાને કવિતા કે વાર્તા રૂપે લખતી રહી. આમ આશા એકલા હાથે બે દીકરીઓને મોટી કરતી રહી અને જીવવા માટે ઝઝુંમતી રહી.  

ધીરે ધીરે બહાર લેખિકા તરીકે નામના મળતા સન્માન થતું, પણ ઘરમાં હડધૂત થતી. પિયુષ એને અપશબ્દો બોલી અપમાનિત કરતો અને પોતાનો પતિ તરીકેનો હક્ક જતાવતો રહેતો અને બળજબરી કરતો રહેતો. આશા સમાજ શું કહશે અને બે દિકરીઓને સાસરીમાં કોઈ તકલીફ ના પડે એ માટે એ પિયુષના દરેક વર્તનને માફ કરતી રહી. પણ પિયુષ તો એવું સમજી બેઠો કે આશા ખોટી છે અને હું સાચો છું. અને આશાને આમ પણ મારા સિવાય બીજો આધાર છે તો નહીં, તો ક્યાં જશે. આમ પિયુષ વધુને વધુ આશાને પરેશાન કરતો અપશબ્દો બોલતો, આશા કોને કહે !આ પુરૂષ પ્રધાન સમાજમાં એક અનાથ અને નિરાધારની વાત કોણ સાચી માને બધા આશાનો જ દોષ છે એમ કહે. 

બીજા અને બહારના માણસોને તો પિયુષ સારો જ લાગે. પણ પિયુષ જોડે ચોવીસ કલાક રહે એને જ ખબર પડે કે પિયુષ કેવુ વર્તન કરે છે. પિયુષ કેવા રંગ રૂપ બદલે છે. પડદા આગળ બીજો ચેહરો અને પડદા પાછળ બીજો ચેહરો, આમ દોહરૂ જીવન જીવતો પિયુષ. આશાને અપમાનિત કરવાની કોઈ તક ચુકતો નહીં. આશાને સતત હડધૂત કરતો રહેતો. 

આશા કે દિકરીઓ માટે બર્થડેની કોઈ ગિફ્ટ ના લાવે પિયુષ અને આશા ઘરખર્ચમાંથી બચાવેલા રૂપિયાથી પિયુષને ગિફ્ટ આપે. પિયુષ એના મા-બાપ અને ભાઈ બહેનો માટે અચૂક ગિફ્ટ લઈને આપે. આશા તોય ખુશ રહે અને ફરિયાદ ના કરે. રોજ પિયુષ કંઈક ને કંઈક બાબતમાં વાંક નિકાળીને બોલે કે, 'હું જેમ કરતો હોવ એમ કરવા દેવાનો મને કંઈ જ નહીં કહેવાનું તારે તો બીજું કામ પણ શું છે પડી રહે ને એક ખૂણામાં' અને પછી અપશબ્દો બોલ્યા કરે. 

છેલ્લા ઘણા દિવસોથી પિયુષ આશાને વધુ ને વધુ હેરાનગતિ કરતો હતો. એક દિવસ સવારે નાની એવી બાબતમાં આશાને ગમેએમ બોલવા લાગ્યો. પિયુષ આશાએ સાચી વાત સમજાવા કોશિષ કરી તો આશાને અપશબ્દો બોલી અપમાનિત કરી અને કહ્યું કે 'તુ ચુપચાપ પડી રહે એક ખૂણામાં તને કોઈ પુછે છે તો તારુ ડહાપણ કરે છે.' અને દાંત ભીસીને આશાને બોલવા લાગ્યો મોટે મોટેથી ઘાંટા પાડીને આશા રડી પડી. 

આશાની સહનશક્તિની આજે હવે હદ આવી ગઈ. એણે પિયુષને કહ્યું કે 'હવે આપણો પતિ-પત્નીનો સંબંધ આજથી પુરો. હવે એક અજનબી બનીને રહીશું. તારા પતિ તરીકેનો હક્ક મારી ઉપર કરવો નહીં. દુનિયાની દ્રષ્ટિએ પતિ-પત્ની રહીશું નહીં તો મારી દીકરીઓને સાસરે દુઃખ પડે.' આ સાંભળીને પિયુષ આશાને કહે 'મને તારી જરૂર નથી. આમ પણ તું મારા શા કામની તુ તો તારી જ જિંદગી જીવે છે તો આજથી અજનબી બનીને રહીશુ.