સૂરજ

રોજ કરવા નીકળે સૂરજ હટાણું,

ને સમયની એની થેલીમાં તો કાણું,

હાટમાંથી તો ખરીદે રાત મોટી,

ના ખબર ક્યાં રાખતો એનું એ નાણું, 

રાખતો આકાશનું છત્ર હાથમાં એ,

ચાંદ તારા વાદળે કરતા ઉખાણું,

પળ નવી ને તક નવી એ લાવતો,

આપતો એ માનવીને રોજ ભાણું,

સૃષ્ટિને એવી સજાવે તેજ તાજપ,

વાટ જીવનની હશે કેવી ક્યાં જાણું !