ડર

એક નગરનો રાજા એવો,

સૌ કોઇ ડરતુ એની કાજ.

મૂછો વાકળી ડીલે તઘડો,

કોઇ ન કરતુ એની વાત.

 

એક દિવસ બન્યુ એમ,

ઊંદર આવ્યા રાજાના ધામ.

જ્યાં જૂઓ ત્યા ઊંદર-ઉંદર,

ડરતો તે ઊદરની જાત .

 

રાજા બોલ્યો : બાપરે બાપ !

સુનો સૈનિકો મારી વાત ....

એક ઊંદરની એક સોના મોહર

કોણ વધારે મારશે આજ ..?

 

લાઠી ઉગામી ઊંદર મારે,..

કરતા તે લાતમ લાત ,

મહેલ થયો છિન્ન - ભિન્ન.

રાજાને છે આ કેવી ધાક ?

 

ઝુમ્મર તુટે કૂંજા ફુટે.

સૈનિક થયા ગાંડા આજ.

કન્યા જોય રાજા વિચારે ,

કામ આવશે મારી નાર,

 

રાજાએ ફરમાન કરાવ્યુ..,

બધા સાંભળો મારી વાત,

જે મારે છેલ્લો ઉંદર ,

તેને મારી કન્યાનો હાથ.

 

સૈનિકોએે તલવાર ચલાવી,

જોઈ તે, સુંદર નાર

તલવારનો કેર વર્તાવ્યો,

ઉંદર મરાયા ઠાર.

 

રાજાને હવે થઇ નિરાંત,

નજર ફેરવે મહેલ કાજ.

કોણ છે એ ભાગ્યશાળી?

કન્યા મારી પરણશે આજ.

 

સૌ કહેતા અમે, અમે.

સૌને ન મળે કન્યાનો હાથ.

કોણ માર્યો છેલો ઉંદર

ન જાણે સૈનિક રાજ ?

 

રાજા વદે ‘લો સોનામોહર’

ધરો પોતના હાથ.

સૈનિકોએ દિધા માથે હાથ,

કહે" ભૂખ્યા રહ્યા હેઠે હાથ"

 

કોઇ ન પામ્યું કન્યાનો હાથ,

રોજ ન મળશે આવો લાગ.

ત્યા દીઠો છેલ્લો ઉંદર,

જઇ સંતાયો રાજાના પાટ.

 

લાલચનાં આંધળા શું વિચારે,

ઉગામી તલવારો દસ બાર.

ડરની છે આ કેવી માયા,

મર્યો રાજા, ડરને કાજ..!