கனவில் ஒரு மர்மதேசம்

வடகிழக்கு இந்தியாவில் அமைந்துள்ள ‘தூர்ஸ்’ வலிமைமிக்க இமயமலையின் அடிவாரமாகும். பல சொந்த மொழிகளில் ‘தூவர்’ என்றால் ‘நுழைவாயில்’; இப்பகுதி இந்தியாவிலிருந்து பூட்டானுக்கு நுழைவாயிலாக இருப்பதால் பெயரிடப்பட்டது.

நான் டூவர்ஸ் வன சோதனைச் சாவடியைக் கடக்கும்போது மதியம் 3 மணி ஆகிவிட்டது. நான் தனிமையான காடுகளின் வழியாக மலையேற முடிவு செய்தேன். யார் கற்பனை செய்தார்கள், இந்த சாதாரண ஆய்வு அத்தகைய கொடூரமான நிலைப்பாட்டில் முடிவடையும்!

முன்னால் வரும் ஆபத்தை உணராமல், மலைக் காடு வழியாக செல்ல நான் என்னை வலியுறுத்தினேன்.

அதன் அடிவாரத்தில் இருந்து நேராக மேலே பார்த்தால், மலையடிவாரம் தெளிவாகத் தெரிந்தது. அவற்றின் மங்கலான குரல்கள் அமைதியான காடுகளின் வழியாக எதிரொலித்ததால் மேலே ஒரு சில மங்கலான தலைகளை என்னால் உணர முடிந்தது- எனக்கு ஒரு சரியான ஆய்வு உணர்வைத் தருகிறது. காலர்-டீ, சரக்கு-பேன்ட், ஸ்போர்ட்ஸ் ஷூக்கள் மற்றும் லெதர்-தொப்பி ஆகியவற்றில் உடையணிந்து, மாறுபட்ட வன பரிமாணங்களைக் கைப்பற்ற ஒரு நேர்த்தியான ஹேண்டிகாம் பொருத்தப்பட்டிருக்கும், இது ஒரு பாவம் செய்ய முடியாத தொடுதலைச் சேர்த்தது, உண்மைத்தன்மையை விட உளவியல் ரீதியாக.

கால்நடையாக மேல்நோக்கி சில மணிநேரங்கள் ஏறும்போது சோர்வாக இருந்த நான், என் கால்களுக்கு சிறிது ஓய்வு கொடுக்க நினைத்தேன். சோகமான பாறைகளில் ஒன்றில் சாய்ந்திருக்கும்போது, நான் என் கைக்கடிகாரத்தில் ஒரு நிதானமான பார்வையைத் தந்து, என்னைப் பார்த்து, “என் நற்குணம்! இது ஏற்கனவே ஏழு! இன்னும் எவ்வளவு மலையேற வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ” சூரியன் மேற்கில் அஸ்தமித்திருந்தது.

நான் வேகப்படுத்த விரும்பியபோது, அடித்தள மலையிலிருந்து நான் பின்தொடர்ந்த குறுகிய பாதை மெல்லியதாக வளர்ந்து படிப்படியாக காடுகளில் மறைந்தது. சுற்றியுள்ள இருண்ட கீரைகள் என்னை விழுங்குவதற்காக ஒரு இருண்ட பாம்பு போல் திணறியது போல் தோன்றியது. வசைபாடும் கீரைகளைத் தவிர வேறு எந்த வாழ்க்கையும் இல்லை. அந்த மங்கலான தலைகளும், மலையடிவாரத்தில் அவற்றின் மங்கலான குரல்களும் வளர்ந்து வரும் தெளிவின்மையில் மங்கிவிட்டன.

ஆபத்தான உண்மையை விரைவில் உணர்ந்தேன்- நான் தொலைந்துவிட்டேன்! இன்று காலை நான் சோதனை செய்த ஹோட்டலின் மேலாளரின் அட்டையை எப்படியாவது கண்டுபிடிக்க முடிந்தது. மோசமான காத்திருந்தது - இருந்தது

நெட்வொர்க் இல்லை! பிரசவ வலியை விட என் கால்கள் அதிகமாக வலித்தன. நான் என் பாட்டிலில் இருந்து கடைசி வரைவு தண்ணீரைக் குடித்தேன், ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்தேன், என்னுடன் எஞ்சியிருக்கும் சில விருப்பங்களைப் பற்றி சிந்திக்க முயன்றேன் - ஒன்று அதே பாதையில் மலையேற வேண்டும், இது இருட்டில் கண்டுபிடிக்க மிகவும் சாத்தியமற்றது; இரண்டாவதாக, இரவைக் கழிப்பதற்கும், மறுநாள் காலையில் நகர்வதற்கும் ஒரு நியாயமான பாதுகாப்பான தங்குமிடம். அல்லது மூன்றாவது இருக்கலாம்…

திடீரென்று, காட்டின் silence மத்தியில் இருந்து, பின்னால் இருந்து ஒரு சத்தம் கேட்டது. நான் ஒரு நம்பிக்கையற்ற நம்பிக்கையுடன் திரும்பிப் பார்த்தேன்; புதர்களுக்கு பின்னால் ஒரு விசித்திரமான இயக்கம் இருந்தது. நான் ஒரு கணம் ஆர்வமாக காத்திருந்தேன், என்ன நடக்கிறது என்பதைக் கண்டுபிடிக்க என் புருவங்களை உயர்த்தினேன்.

நான் முன்னேற நினைத்தபோது, நீல நிறத்தில் இருந்து என் கொடிய ஆட்டத்திற்கு, சில கருப்பு மற்றும் மஞ்சள் புள்ளிகள் மற்றும் ஹெட்ஜ்களின் பின்னால் ஒளிரும் ஒரு ஜோடி கண்களைக் கண்டேன். “எ லியோ..ப..ஆர்த் !!” என் மூளை அலறியது. அதன் கண்கள் என் கேமராவில் சரி செய்யப்பட்டன. லென்ஸில் அவர்களின் காம பிரதிபலிப்பு எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அதன் இருப்பை நான் உறுதியாக உணரும் வரை, அது புதரிலிருந்து வெளியேறியது. மஞ்சள் மெலிதான உருவம் என் உணர்வுகளை வைக்க மிகவும் நெருக்கமாக இருந்தது. நான் காணப்பட்ட மாமிசவரிடம் என்னை இழப்பதற்கு முன்பு ஒரு கடைசி எண்ணம் என்னைத் தாக்கியது - “இனி மூன்றாவது விருப்பத்தை நான் சுண்ணாம்பு செய்யத் தேவையில்லை. இது இப்போது நாட்-ஜியோவின் சிறந்த வனவிலங்கு காட்சி நேரமாகும்! ”

***

நான் என் கால்களை நகர்த்த முயற்சித்தபோது என் உடல் முழுவதும் ஒரு அப்பட்டமான வலியை உணர முடிந்தது. சுற்றிலும் ஒரு மங்கலான வாசனை இருந்தது. ஒருவேளை, என் நாசங்களைத் துளைத்த மென்மையான வாசனையே என் உணர்வுகளைத் திருப்பித் தள்ளியது. கடந்த இரவு என்னுடன் என்ன நடந்தது என்பது குறித்து எனக்கு எந்த துப்பும் இல்லை. கடைசியாக கைது செய்யப்பட்ட எனது புத்திசாலித்தனத்தை நினைவுபடுத்துவதற்கு கூட எனக்கு பல நிமிடங்கள் பிடித்தன. நான் சுழன்ற தருணம், என் உணர்வு மீண்டும் நடுங்கியது, “நான் எப்படி உயிருடன் இருக்கிறேன்? சிறுத்தை எங்கே? நான் இன்னும் பெரிதும் சுவாசித்துக் கொண்டிருந்தேன் (நான் கனவு காணவில்லையா என்று சரிபார்க்க நானே கிள்ளினேன்).

அதற்குள் என்னால் உணர முடிந்தது, நான் போடப்பட்டிருந்த இடம் என் நனவை கைவிட்ட இடமல்ல. அது எங்கோ காடுகளில் இருந்தது… ஆனால் இது ஒரு இருண்ட நிழலாக இருந்தது, பாறைகள் வழியாக வெளியேறும் குளிர்ந்த நீரில் ஈரமானது. “நான் எங்கே?” நான் அமைதியாக ஆச்சரியப்பட்டேன். வலது மூலையில் ஒரு மெல்லிய கதிர் தவிர, என்னைச் சுற்றி எல்லா இடங்களிலும் இருள் இருந்தது. எப்படியோ நான் சோர்வாக இருந்த என் உடலை நோக்கி இழுக்க முயன்றேன். கணிக்க முடியாதபடி அது காலை சூரியனின் புதிய கண்ணை கூசும். நான் வெளியே எட்டிப் பார்த்தபோது, மஞ்சள் அழகு ஏற்கனவே ஒரு அழகான குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தது. அதன் அருமையான தொடுதல், புதிதாகப் பிறந்த குட்டியைக் கவரும். ஓ எப்போதும் மதிக்க ஒரு காட்சி!

இது ஒரு வினோதமான கனவு போல இருந்தது! தூவர்ஸின் மோசமான வனப்பகுதிக்கு மத்தியில் ஒரு சிறுத்தை தனது குகையில் ஒரு மூச்சுத்திணறல் இரவைக் கழிப்பது - எந்தவொரு ஆராய்ச்சியாளரும் அதைச் செய்ய முடியாது! மெதுவாக என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது… நேற்றிரவு நான் அவளிடம் என் உணர்வை இழந்த பிறகு, அவள் என்னை அவளது குகையில் இழுத்துச் சென்றாள், இரவு நேரத் தாக்குதல்களிலிருந்து என்னைப் பாதுகாக்கிறாள்.

நான் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே கேள்விப்பட்டேன், ஒரு கர்ப்பிணி சிறுத்தை யாருக்கும் தீங்கு விளைவிப்பதில்லை. பழமொழிக்கு நான் ஒரு வாழ்க்கை உதாரணமா? இன்று வரை திட்டவட்டமான பதிலைக் கண்டுபிடிக்கவில்லை!