ମୁଁ ଯେ ମାଟି କଳସୀ

କେବେ ମୁଁ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ କଳସୀଟିଏ ହୋଇ ,

ଗଡୁଥାଏ କାହାର ଦଶ ତୁଠରେ,

ପୁଣି କେବେ ମହୁର ସୁରେଇ ହୋଇ,

ମହକୁଥାଏ କାହାର ହାଣ୍ଡିଶାଳରେ ।

ବେଳେ ବେଳେ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ବର୍ଷା ଜଳ ଛଡା,

ମୋ ଭିତରେ ଆଉ କିଛି ନଥାଏ ,

ତାହାବି କେବେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୁଦ୍ରର ଉତ୍ତାପରେ ,

ବାଷ୍ପୀଭୁତ ହୋଇଯାଏ ।

କେବେ ପୁଣି ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ ହୋଇ

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ମୁହିଁ ,

କାହାର ଗୋଇଠା ମାଡରେ,

କାହାର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟାଇବାର ସ୍ୱପ୍ନରେ

କେବେ କେବେ ବସିଥାଏ

ଜଳଛତ୍ର ଚୋଉକିରେ ।

ମନ୍ଦିରର କାନ୍ଥରେ ଥିବା ଚିତ୍ର ଫଳକରେ

ଶୋଭା ପାଉଥାଏ କେବେ କଳାକିର୍ତ୍ତି ହୋଇ,

ପୁଣି କେବେ ଚହଲୁଥାଏ ରୂପସୀ କାଖରେ

ସୁମଧୁର ପାଣି ଭାର ନେଇ ।

ଠାକୁର ଘରେ କେବେ ବସୁଥାଏ

ବାମଭାଗେ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ହୋଇ,

ପ୍ରଥମେ ପୂଜା ପାଇବାପାଇଁ

ଗଣେଶଙ୍କ ଦ୍ୱିତୀୟ ନାମ ନେଇ

ପୂଜା ଅନ୍ତେ , ଶେଷରେ ମୁଁ ବିସର୍ଜନ ହୁଏ,

ମୂର୍ଣ୍ମୟୀ ମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

କେଉଁ ଏକ ନଦୀ ଗର୍ଭେ ଯାଇ ।

ମୁଁ ଏକ ମାଟି କଳସୀ,

ମୋର ପରିଚୟ ପରା ଏଇ ,

ମାଟି କଳସୀ ଟେ ଯେ ମୁହିଁ ।

ପବିତ୍ର କାର୍ଯ୍ୟଠୁ ନେଇ,

ଅକାଳ ବିୟୋଗରେ ମଧ୍ୟ ,

ସବୁଠି ଯେ ଲୋଡ଼ା ମୁହିଁ ,

ମୋର ପରିଚୟ ପରା ଏଇ

ମାଟି କଳସୀଟେ ଯେ ମୁହିଁ

ମାଟି କଳସୀଟିଏ ଯେ ମୁହିଁ

ମାଟି କଳସୀଟିଏ ଯେ ମୁହିଁ ।

ରୋଜା ପଣ୍ଡା

ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ଭବନ

ନେତାଜୀ ନଗର

ମଧୁପାଟଣା

କଟକ