ମୋ ପ୍ରିୟା

ଫୁଲରେ ଫୁଲରେ ଯେତେକ ସୁରଭି,

ସବୁ ସେଇ ତୁମ ଅଙ୍ଗ ଲତାର,

ମହୁଆ ବାସ୍ନା ।

ପବନେ ପବନେ ଯେତେ ଗୁଞ୍ଜନର,

ସବୁ ସେଇ ତୁମ ଘନ ନିଶ୍ଵାସେ,

କେତେ ବିଶ୍ଵାସର କାହାଣୀ ସିନା।

ନିଗାଡି ଦେଇଛ,

ଜୀବନର ଯେତେ ନିର୍ଯାସ ତୁମ,

ଭରିଦେଇ ତୁମେ ପିଆଲା ମୋର ।

ଋଣି କରିଦେଲ ହୃଦୟ ରାଣୀ ଗୋ,

ଭରି ଦେଇଗଲ ଯେତେକ ଶକ୍ତ,

କ୍ଳାନ୍ତ ଡେଣାରେ ମୋର।

ଉଡିବାକୁ ଅଛି ପଥ ବହୁତ

ବେଳ ବାକି ନାହିଁ ଆଉ ତିଳେ ।

ଢଳିଯାଏ ଦେଖ କ୍ଳାନ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟ,

ଦୂର ଦିଗବଳୟ ପଣତ ତଳେ ।

ତୁମରି ପଣତ ଚଞ୍ଚଳ କାନି,

ଢାଙ୍କି ଦିଅ ଗୋ, କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକ ଦେହେ ।

ଭୁଲିଯାଏ ଯେତେ ସାରା ଦିବସର

ମାନ ଅପମାନ ବେଦନା ବ୍ୟଥା ।

ତୁମରି ନରମ ହାତର ପରଶେ,

ପଲ୍ଲବୀ ଯାଏ ଶାଖାରେ ଶାଖାରେ,

ରୋମାଞ୍ଚର କେତେ କୁସୁମ ପେନ୍ଥା।।

ନିଃସଙ୍ଗ ଏଇ ଶ୍ରାବଣ ସଂଧ୍ୟା,

ମନ ଝୁରେ ତୁମ ପଣତ ଛାଇ,

ତୁମେ କି ଜାଣୁଚ ଏ ମନ ବେଦନା,

ବ୍ୟାକୁଳ କାହିଁକି ତୁମରି ପାଇଁ ।।