ସାହିତ୍ୟର ଶକ୍ତି

କବିତା ପ୍ରେମରେ ପଡିଅଛି ପତ୍ନୀ

ଭୁଲି ଯାଇଅଛି ଘର

ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳ ସମ୍ଭାଳନ୍ତି ପତି

ହୋଇ ନିତି ହରବର ।

କବିତା ଲେଖିବା ଠାକୁରଙ୍କ ଦାନ

ସଭିଙ୍କର ନାହିଁ ଶକ୍ତି

ଏ ତ ନୈସର୍ଗିକ ଅନୁଭବ ଏକ

ହୃଦେ ଭରିଦିଏ ଭକ୍ତି ।

ଘର ପରିବାର ସମ୍ଭାଳନ୍ତି ସର୍ବେ

କୋଉ ବଡ କଥା ଅବା !

ଛାଡିଲି ଆଜିଠୁ ଧରାବନ୍ଧା ସେହି

ନିୟମେ ନିତି ଚାଲିବା ।

ସେପରି ଝିଅ ମୁଁ ନୁହେଁ ଯିଏ

ଘରକଣରେ ଲୁଚିରହିବ

ଅସୂର୍ଯ୍ୟଂପଶ୍ୟା ହୋଇ ଜୀବନଟା

ଲୁହରେ ବୁଡେଇ ଦେବ ।

ଆଧୁନିକା ନାରୀ, ପଣତ ମୁଁ ଛାଡି

ସଭା ସମିତିକୁ ଯିବି

କବିତା ମାଧ୍ୟମେ ସମାଜରେ ଏକ

ବିପ୍ଳବ ନୂଆ ଆଣିବି ।

ଲେଖିବି କବିତା ଏପରି ସୁଦୃଢ

ଯିବ ଦୋହଲି ଆସ୍ଥାନ

ଶହ ଶହ ନାରୀ, ସେହି ବିପ୍ଳବରେ

ଢାଳିଦେବେ ପ୍ରାଣ ମନ ।

ନାରୀ ଜାଗରଣ ପାଇଁ ମୁଁ ଧରିଛି

ମସୀ ରୂପେ ତରବାରୀ

ସେ ମସୀର ଶକ୍ତି ଆଗେ ଫିକା ହେବ

ପୁରୁଷଙ୍କ ବାହାଦୁରୀ ।

ଅତ୍ୟାଚାରୀର ବିରୋଧ କରିବି

ଛାତିରେ ମିଶାଇ ଛାତି

ଯୁଗ ଯୁଗର ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାକୁ

ଅଚିରେ ମିଳିବ ଶାନ୍ତି ।

ଆଜି ଯାଏଁ ଚୁପ୍ ରହୁଥିଲା ନାରୀ

ସକଳ ଦୌରାତ୍ମ୍ୟ ସହି

ଆଜି ଠାରୁ ଆଉ କାନ୍ଦିବନି ସିଏ

ଘରକଣେ ଲୁଚି ରହି ।

ଉତ୍ସର୍ଗ କରିଲି ଜୀବନ ମୋହର

ସାରା ନାରୀ ଜାତି ପାଇଁ

ମୃତ ସଞ୍ଜିବନୀ ଫୁଙ୍କିବି କାନରେ

କବିତା ଶୁଣେଇ ଦେଇ ।

ଚାହିଁଛନ୍ତି ପତି ଜଳକା ହେଇକି

କି ହୋଇଲା ବେଳ କାଳ

ପାଟିରୁ କଥା ଯା’ ବାହାରୁ ନଥିଲା

ଦିଏ ସେ ରଣହୁଙ୍କାର !

ଦିନେ କାଳେ ଯାହା କାନ ନଶୁଣିଛି

ଆଖି ନଦେଖିଛି ଯାହା

କେଡେ ଆଚମ୍ଭୀତ କଥା ଘଟିଯିବ

କବିତା ରୂପରେ ଆହା !

କବିତା ଲେଖୁ କି କାହାଣୀ ସେ ଲେଖୁ

ନାହିଁ ତ ଆପତ୍ତି କିଛି

ବିପ୍ଳବ ଆଣୁ ସାହିତ୍ୟ ମାଧ୍ୟମେ

ବନ୍ଧ ବାଡ ଭାଙ୍ଗିରୁଜି ! ସ୍ୱାଧିନତାର ପ୍ରତୀକ ଆଜିର ନାରୀ ସେ

କିଏ ବା ପାରିବ ରୋକି

କଥାରେ କଥାରେ ଅଦାଲତ ଭୟ

ମୁଣ୍ଡ କେ ପାରିବ ଟେକି !

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କ ସେବା କଥା ଛାଡ

ଘରକାମ ଲାଗେ ବୋଝ

ପାଇବାକୁ ମୁକ୍ତି, ସେସବୁରୁ ପତ୍ନୀ

ନିଏ ସାହତ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ ।

ନାରୀର ଉତ୍ଥାନ ଅଟଇ ଜରୁରୀ

ସମୂହ ବିକାଶ ପାଇଁ

ମାତ୍ର ଏ କି କଥା, ବିକାଶ ନାଆଁରେ

ନିଜ ଘର ଭୁଲେ କେହି !

କିଏ ବା ନଜାଣେ ସାହିତ୍ୟ ଅଟଇ

ବିପ୍ଳବର ମୂଳଦୁଆ

ମାତ୍ର ଯେ ସାହିତ୍ୟ ଘର ଭାଙ୍ଗିଦିଏ

ସେ ସାହିତ୍ୟେ ଲାଗୁ ନିଆଁ !!