କିଏ ତୁମେ ?

ଶ୍ରୀ ବିଧାନ ଚ଼ନ୍ଦ୍ର ସ୍ୱାଇଁ

ଅଚାନକ କାହିଁ ଆସି

ମନରେ ମୋ ଗଢ଼ି ଦେଲ

ପ୍ରିତୀର ମନ୍ଦିର ।

ପ୍ରତିଦିନ ତୁମ ପାଇଁ

ଫୁଲ ମୁଁ ତୋଳୁଛି

ଧୂପ ଦୀପ ସଞ୍ଜବତୀ

ନିଇତି ଜାଳୁଛି ।

ତୁମ କଥା ଭାବି ଭାବି

ରାତିଦିନ କେମିତି ବିତୁଛି

ତୁମେ ଥରେ ଦେଖିଯିବ ଆସ ।

ଯେବେଥିଲ ଅଜଣା ମୋ ପାଖେ

ତିଳେ ହେଲେ ନ ଥିଲା ଶୋଚନା

ଏବେ କିନ୍ତୁ ତୁମ ଛଡ଼ା

ଜୀବନ ମୋ ଅନ୍ଧାର ଲାଗୁଛି ।

ସତେକି ମୁଁ ପଥ ହୁଡ଼ି

ଅବାଟରେ ଚାଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରୁଛି ।

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ତୁମ ଆଲିଙ୍ଗନ

ବେଳେବେଳେ ପଡ଼ିଗଲେ ମନେ

ରାତି ଅଧେ ଚେଇଁ ମୁଁ ଉଠୁଛି ।

ନିଦ ତ ହେଉନି ଆଉ

ତୁଛାଟାରେ ଶେଜରେ ମୁଁ

ଗଡ଼େଇ ହେଉଛି ।

ଯଦି କେବେ ଆଉଥରେ

ତୁମକୁ ଭେଟନ୍ତି, ପଚାରନ୍ତି…

କାହିଁକି ଏମିତି କଲ ମୋ

ଜୀବନ ମାନଚିତ୍ର ।

ଯେଉଁଦିନ ତୁମ ସହ

ପ୍ରଥମ ସାକ୍ଷାତ

ସେଇଦିନୁ ଥୁଣ୍ଟା ଗଛରେ ମୋ

ଚୁନିଚୁନି ନୀଳପତ୍ର

କିରିକିରି ହସି ଉଠୁଥିଲେ

ଶୋଇଥିବା ମରୁ ନଦୀଟିଏ

ଧିରେ ଧିରେ ବେଗବଢୀ ହୋଇ

କୂଳ ଲଙ୍ଘି ଗଲା ।

ଶୁନ୍‌ଶାନ୍ ବହଳ ଅନ୍ଧାରେ

କା’ର ଏ ପାଦ ଶବ୍ଦ

ବାର ବାର ଚେତା ଫେରି ଆସେ

ବାହାରେ ନିରେଖି ଚାହିଁଲେ

ସ୍ମୃତି ସବୁ ଅଝଟ ହୁଅନ୍ତି

ଛାତି ତଳେ ଲୁଚିଥିବା

ଅକୁହା ଆବେଗ

ଟପ୍‌ଟପ୍ ଲୁହହୋଇ

ଆଖିରୁ ମୋ ନିଗିଡ଼ି ପଡ଼ନ୍ତି ।