ସ୍ୱୟଂସିଦ୍ଧା

ସ୍ୱୟଂସିଦ୍ଧା

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର

ମୁଁ ନାରୀଟିଏ,

ଜନନୀ, ଭଗିନୀ, କନ୍ୟା, ଜାୟା ମୁଁ,

ପ୍ରକୃତି ମୁଁ, ସୃଷ୍ଟି ମୋ ଠାରୁ ସମ୍ଭବ

ପୁରୁଷର ଆଧାର ମୁଁ ।

ସକଳ ଶକ୍ତି ମୁଁ, ହେଲେ

ପୁରୁଷର ସମାଜ ମୋତେ,

ଅବଳା, ଦୁର୍ବଳା ଢାଙ୍କୁଣିରେ ଢାଙ୍କିଦିଏ ।

ମୋ ଠାରୁ ସୃଷ୍ଟିର ସର୍ଜନା

ହେଲେ ସମାଜରେ ନିଷ୍ଫଳା ମୁଁ,

ନାରୀ ବିନା ସୃଷ୍ଟି କି ସମ୍ଭବ ହୁଏ?

ସମାଜରେ କାହିଁକି ମୁଁ

ଦ୍ୱିତୀୟ ଶ୍ରେଣୀ ନାଗରୀକଟିଏ ?

ସମ୍ବିଧାନ ନଜରରେ

ସମାନ ଅଧିକାରୀ, ହେଲେ

କିଏ ଦିଏ ତାକୁ ତାର ମୂଲ୍ୟ ?

ପରିବାର, ସମାଜ ଆଖିରେ,

ମୁଁ ନାରୀ, ସର୍ବଦା ଦୟାର ପାତ୍ରୀ,

କାରଣ ଦୂର୍ବଳା ମୁଁ, ଅବଳା ମୁଁ ?

ବିଧାତା କି ଅବା

ଦୂର୍ବଳା ଗଢିଅଛି ମୋତେ ????

କେବେ ତ ଲାଗେନା

ଅନ୍ୟର ଦୟା ବିନା,

ନାରୀ କିଛି ନୁହେଁ ବୋଲି !

ତେବେ କାହିଁକି ବନ୍ଦ କରିଦିଅ ମୋତେ,

କାଚର ସିନ୍ଧୁକ ଭିତରେ ?

ଅବଳାର ମୁଖା ତଳେ କାହିଁକି ଛୁପାଇ ଦିଅ

ମୋର ଦିବ୍ୟ ମହାମାୟା କାନ୍ତି ?

ପୁରୁଷ କି ଡରି ଯାଏ

ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପିଣି, ବିଦ୍ୟାଦାତ୍ରୀ ଧନର ଦେବୀକୁ ??

ମୋର ହତ୍ୟା କରାଯାଏ

ଜନ୍ମର ଆଗରୁ ଗର୍ଭପାତ କରି,

ଯଦିବା ଜନ୍ମ ହୋଇଗଲି,

ପରିବାର କଂସ ପାଲଟି ଯାଏ,

ଶିଳାରେ ପିଟି ପ୍ରାଣ ନେଇଯାଏ ।

ତଥାପି ବଞ୍ଚିଯାଏ ଯଦି,

ଜୀବନର ପଥମ ଦିନରୁ,

ସୁନାର ଶିଙ୍କୁଳି ଆଉ

ରୂପାର ପିଞ୍ଜୁରୀ ସଜଡା ଯାଏ ।

ବଡ ଆଦରରେ,

ମିଠା ସ୍ନେହରେ, ମିଠା କଥାରେ,

ମୋତେ ଜତ୍ନରେ ସାଇତି ରଖନ୍ତି,

ମଣିଷଟିଏ ନୁହେଁ,

ବରଂ ପରର ସମ୍ପତ୍ତି ଭାବି ।

ବଳି ପାଇଁ ସମର୍ପିତ

ନୀରିହ ପଶୁଟିଏ ଅବା ।

ମୋତେ ସ୍କୁଲ ତ ପଠାଯାଏ,

କିନ୍ତୁ ବିଦ୍ୟାର୍ଜନ ପାଇଁ ନୁହେଁ।

କେବଳ ପ୍ରମାଣପତ୍ରଟିଏ ଲୋଡା,

ଭଲ ବରଟିଏ ପାଇଁ ।

ହେ ପୁରୁଷ, ଏବେ ତ ଜାଗିଯାଅ,

ସୃଷ୍ଟିର ଆଧାରକୁ ବାନ୍ଧି ଦେଲେ,

ସୃଜନ ହୋଇବ କିପରି?

ମାତା ଯଦି ରୁଷ୍ଟ ହୁଏ,

କଳ୍କି କାତ୍ୟାୟନୀ ରୁପ ନେବ !

ଏବେ ବି ସମୟ ଅଛି,

ଜନନୀକୁ ପୂଜ, ଜାୟାକୁ ସମ୍ମାନ ଦିଅ,

ଭଗ୍ନୀକୁ ପ୍ରେମ, କନ୍ୟାକୁ ସ୍ନେହ ଦିଅ ।

ନାରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ନାରୀ ସରସ୍ୱତୀ

ନାରୀ ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପିଣୀ ଦୁର୍ଗା,

ନାରୀରେ ମାତାକୁ ଦେଖ,

ସେ ନାରୀ ନିଜ ଘରର

କି ବାହାରର ହେଉ ।

*** & ***