પહાડ
પહાડ
ટેબલ પરની તસ્વીર
તાજા ગુલાબનો હાર
બાજુમાં સળગતી ધૂપસળી.
ભીની ભીની સુખડની મહેક
એકબીજા ભળી ખંડમાં ફેલાતી હતી.
એક ખૂણે પથ્થરાઈ આંખો સાથે
આ શ્વેતરંગી માહોલમાં
'મા'ને લાલચટ્ટક બાંધણીમાં જોઈ
વિસ્મયથી તાકતી હતી.
આજ ત્રીજો દિવસ...
મા નથી બોલતી નથી કંઈ કરતી.
ઊંડા કુવા ઉલેચવા બેઠી હોય તેમ
આંખો કોરી જ નથી થતી.
પરમ દિવસે સાંજે પપ્પાને લઈ બધાં ગયાં'તા,
આ રીતે તો પપ્પા કયારેય....?
આસપાસના લોકો અમને જોઈ
વાતો કરે છે,
"ફુલ જવી દીકરીઓ અને આ નાની બાળ
હવે પહાડ જેવી જિંદગી કેમ કાઢશે ?"
અસંખ્ય ડરામણા વિચારો
ડર લાગે છે,
શું પપ્પા હવે કયારેય પાછા નહીં આવે ?
તો પપ્પા વગર કેમ જીવાશે ?
મમ્મી તું કંઈક બોલ ને ?
પાસે લઈ વ્હાલ કર,
એકવાર પપ્પા કહેતા તેમ
હું છું ને ! બસ, આટલું કહી દે..
આ પહાડ જેવી જિંદગી,
મમ્મી તું તો છે ને ?