ଉତ୍କଳ ଦିବସ

ଆଜି ବଡ଼ ଖୁସିର ଦିନଟି

ଯାହା ପାଇଁ ଲଢି଼ଥିଲେ 

ଉତ୍କଳର ତୁଙ୍ଗ ନେତାଗଣ

ଛାତିକୁ ପଥର ପୁଣି ଦୁଃଖ,କଷ୍ଟ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସହି।

ଝାସ ଦେଇଥିଲେ ବୋଲି ତ ଗର୍ବ କରୁଛୁ

ମୁଁ ଓଡି଼ଆ,ମୋ ଭାଷା ବଢି଼ଆ

ଯେଉଁଠି ପାଣି,ପବନ ଓ ଆଲୋକ ବି

ସ୍ବଚ୍ଛ ଓ ପବିତ୍ର।

ଏଠି ଉତ୍କଳର ଠାକୁର 

କେବଳ ହିଁ ବଡ଼ ନୁହଁ

ତାର ସବୁକିଛି ବଡ଼ ଯେମିତି 

ଦାଣ୍ଡ,ନେତ ଆଉ ଯାତ୍ରା

କଳକଳ ଓ ଛଳଛଳ ବୋଲି ତ

ସମ୍ଭାଳିବା କାଠିକର ହେଲା।

କିଏ ହଜେଇ ଦେବ କୁହ?

ସଂସ୍କୃତିର ଛିଟାକୁ

ବିଶ୍ବ ମାନଚିତ୍ରରେ ବାଜୁଥିବା ଧର୍ମର ବିଗୁଲ।

ଓଡି଼ଆ ଏକ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଭାଷା ନୁହଁ

କେତେ ମତ ଆସିଥିଲା

ହୀନ ଚକ୍ଷୁରେ ବି ଦେଖୁଥିଲେ

ଛାରଖାର କରିବାକୁ 

ନିନ୍ଦୁକ,ହିଂସୁକ ଓ ଧୀଟ ଦିକୁଗଣ।

ହେଲେ ପଣ୍ଡ କରିଦେଲେ ତାଙ୍କ ସ୍ବପ୍ନରେ ସୌଧକୁ 

ମଧୁସୁଦନ ଦାସ,ଫକିର ମୋହନ,ରାଧାନାଥ ରାୟ,ଗଙ୍ଗାଧର ମେହେର ଓ ଗୌରୀ ଶଙ୍କର ରାୟ ପ୍ରଭୃତି

ଅଧିକାର ଜାହିର କରି

ଛଡେ଼ଇ ଆଣିଲେ ତାଙ୍କ ପାଟିର ମାଂସକୁ।

ଯାହା ସତ୍ଯ,ସ୍ବଚ୍ଛ ଆଉ ପବିତ୍ର

ଈଶ୍ବରଙ୍କ ବରଦାନ ହେଲା 

ଆଉ ବିଜୟର ବାନା ଉଡି଼ଲା ଆକାଶେ।

ଦଳି ମକଚି ଧଂସ ହେଲା

ଦିକୁଙ୍କ ଶୋଷଣ ଓ ଲୁଣ୍ଠନ।

ସତରେ !

ଆଜି ଓଡି଼ଆ ବୋଲି ଗର୍ବ କରୁଛେ

ସେହି ତୁଙ୍ଗନେତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ

ସ୍ବପ୍ନର ଉତ୍କଳ ଆଜି ଓଡି଼ଶାରେ ଗଣ୍ଯ।

ଯଦିଓ ସେମାନଙ୍କ ଲକ୍ଷ୍ଯ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯ

ଚୁଲିକୁ ଯାଉଛି ତଥାପି ସ୍ବପ୍ନର ଏ ଓଡି଼ଶା

ମୁଣ୍ଡଟେକି ରହିଛି ରହିବ।

ଧର୍ମ ଆଉ କର୍ମରେ

ବିଜୟର ବାନା ଉଡି଼ ଉଡା଼ଇବ।