ତୁମେ

ତୁମେ,

ତୁମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ,

ତୁମକୁ,

ତୁମ ଉତ୍ତରଟା କହିଥିଲା

ତୁମ ଠିକଣାରୁ,

ତୁମେ ଦେଇଥିବା

ତୁମ ପାଖକୁ

ତୁମ ଚିଠିର ଶେଷ ସ୍ତମ୍ଭର,

ତୁମ ନାଁ ଟିକୁ ଖାଲି ।

ତୁମେ ତ, ସଜାଇ ଥିଲ କବରୀକୁଷୁମ,

ତୁମ ସେହି କଳାମେଘି କେଶେ,

ତୁମର ସେ ସ୍ମୃତିର ପାଖୁଡ଼ା,

ତୁମକୁ ଦେଖି ସେ କହେ,,

ତୁମେ ସତେ,

ତୁମ ପାଇଁ କେତେ ଯେ ଲାଜେଇ ।

ତୁମେ, ଚାହିଁଥିଲ

ତୁମ ଅଙ୍କା କଳା ସିଲଟର

ତୁମର ସେ ଚିତ୍ରଲେଖା,

ତୁମ କଳ୍ପନାର ଛବିଟିକୁ,

ତୁମରି ଭିତରେ,

ତୁମେ

ତୁମକୁ ରଙ୍ଗିନ୍ କରିବାକୁ

ତୁମରି ଇଚ୍ଛାରେ ।

ତୁମ ପାଇଁ ତୁମେ,

ତୁମ, ସେଇ ସ୍ୱପ୍ନ ଟିଏ,

ତୁମର ସେ, ଅର୍ଦ୍ଧ ଉନ୍ମିଲନ ତନ୍ଦ୍ରା ପଟ୍ଟଳ ରେ,

ତୁମେ ଦେଖୁଥିବା

ତୁମ ପାଇଁ କିଛି ସ୍ମୃତି,

ତୁମର ସେ, ଶେଷ ଅନୁଭୂତି !

ତୁମେ ପରା,

ଭୂଗୋଳ ର ଶେଷ କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ,

ତୁମେ କେବେ ଦେଖିଛ କି

ତୁମ ଟଣା ବିଷୁବରେଖାକୁ !

ତୁମେ ଆଙ୍କିଥିବା,

ତୁମର ସେ

ସୁମେରୁ କୁମେରୁ ରୂପି

ତୁମ ପାର୍ଶ୍ଵ ରେଖା !

ତୁମ ସ୍ନେହେ ତୁମେ ତ ଉଲ୍ଲାସ,

ତଥାପି କାହିଁକି, ଆଜି

ତୁମ ସ୍ମୃତି ସାଥେ,

ତୁମକୁ ଖୋଜୁଛି ସେଇ

ତୁମରି କଳ୍ପନା !