ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ

ହେ ଜଗନ୍ନାଥେ

ମୋ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ପାଇଁ

ତୁମକୁ କେବେ ଦାୟୀ କରିବିନି,

ମୋ ଦୁଃଖ ଲାଘବ ପାଇଁ

ତୁମ ଆଗେ କେବେ ଅଳି କରିବିନି ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ,

କଣ କଣ ଲେଖିଛ, କାହିଁକି ଲେଖିଛ

କେତେ ଦୁଃଖ, କେତେ ସୁଖ

କପାଳରେ ମୋର,

ତୁମର ଯେବେ ଯାହା ମନହେବ,

ତୁମେ ଯେ କରିବ,

କେବେ କାହା କଥା ଶୁଣିଛ ଯେ

ଆଜି ମୋ କଥା ମାନିଯିବ ?

ତୁମେ ଯେ ସବୁକାଳେ

ନିଜର ମନମାନି କରିଛ, କରିବ

ହୁଏତ ମୋତେ ହୀରାର ଚମକ ଦେବାକୁ

ପୋତିଦେଲ ଗରମ ଲାଭାରେ

କାଠରୁ କୋଇଲା ପୁଣି

କୋଇଲାରୁ ହୀରା ଗଢିଦେବ ।

ଯେବେ ତୁମ ମନହେବ

କୁଶଳ କାରୀଗର ତୁମେ

ପଥରକୁ କାଟି ହୀରାର ଚମକ ଦେବ ।

ଗହଣାର ରୂପ ନେବାପାଇଁ

ସୁନାକୁ ବି ଜଳିବାକୁ ହୁଏ

ମୁଁ ସାମାନ୍ୟ ମଣିଷଟିଏ

ମୋ କଥା ଅବା ପଚାରିବ କିଏ ?

କେବଳ ତୁମେହିଁ ଜାଣିଛ

ମୋତେ ତୁମେ କେମିତି ଗଢିବ

କେଉଁଠୁ ଉଠାଇ ପୁଣି କେଉଁଠି ଥୋଇବ ।

ଦୁଃଖ ନାହିଁ ଏଇମିତି ଜଳିବାରେ

ଯଦି ତୁମେ ସାଥିରେ ମୋ ଥିବ

କେବେ ଯଦି ଲୁହଟୋପେ ଝରିଯିବ

ହାତ ବଢାଇ ଥରେ,

ବନ୍ଧୁ ଭାବି ଲୁହ ମୋର ପୋଛିନେବ ।

***ॐ***