ତୋହରି ଅମୃତ ଧାରା

   

ଅବିରତ ହୋଇ

    ତୋ କୋଳୁ ଝରଇ

        ଝର ଝର ହୋଇ ନୀର,

କଳ କଳ ହୋଇ

    ଶୋଭା ପାଉଥାଇ

        ରଜତେ ଢଙ୍କା ଚଦର ।

କରେ ଆକର୍ଷଣ

    ଏ ଘଞ୍ଚ କାନନ 

        କିଣେ ବାଟୋଇଙ୍କ ମନ,

ହେଲେବି ନିର୍ଜନ

    ବୁଝେ ନାହିଁ ମନ

        ହେଉଥାଏ ଛନ ଛନ ।

କଅଁଳିଆ ଘାସ

    ପଥର ବାଉଁଶ

        ଘଷି ମାଜି ହୁଏ ନିତି ,

ପରଶେ ତୋହରି

    ଆତ୍ମ ଯାଏ ଭରି

        ଦିବା ନିଶି ହସୁଥାନ୍ତି ।

ଯାତ୍ରୀ ଦଳ ଦଳ

    ପଥିକ ର ମେଳ

        ଭିଡ ଲାଗେ ତୋରି ଠାରେ ।

ଲାଗେ ରୋପ୍ୟକେଶୀ

    ତୋ କୋଳରେ ବସି

        ଦେହେ ପାଣି ଛିଟା ମାରେ,

କଣରେ କଣେଇ

    ଲାଜରେ ଲାଜେଇ

        ରୂପସୀ ରତନ ହସେ,

କେଡେ ମନଲୋଭା

    ଦୃଶ୍ୟ ରାଜି ଆଭା

        ସଭିଙ୍କ ମନ ହରଷେ ।

ତୋ ଦେହେ ଅସନା

    କରିବା ଯେ ମନା

        ନିର୍ମଳ ତୋ ଜଳରାଶି ,

ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର

    ଅରଣ୍ୟ ତୋହର

        ଯତ୍ନ ନେବା ମିଳିମିଶି ।

ହସୁଥିଲେ ତୁହି

    ହସିବ ଏ ଭୁଇଁ

        ହସିବ ଏ ବସୁନ୍ଧରା ,

ହସର ଜଗତ

    ଗଢିବ ତୁରିତ  

        ତୋହରି ଅମୃତ ଧାରା ।