ସତ୍ୟ ବନ୍ଧୁତାର

ରଙ୍ଗ ଭରା ତୂଳୀ 

ଆଙ୍କିପାରେ

କେତେ ଯେ ଛବି

ପ୍ରଚ୍ଛଦ ପୁଣି ଅକୁହା କାହାଣୀ

ରଚିପାରେ କେତେ ଯେ ରଚନା 

ଭାବହୀନ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା 

ଅବା ସୁଖୀ ଜୀବନର ରମ୍ୟ 

ଆଙ୍କିପାରେ କେତେ ଯେ କଳ୍ପନା 

ହୃଦୟରୁ ଗୁଞ୍ଜରିତ ଧ୍ଵନିପ୍ରତିଧ୍ଵନି

ଗାରେଇ ହୋଇ ଚାଲନ୍ତି

ରଙ୍ଗସିକ୍ତ ଥୁଣ୍ଟା ମୁଣ୍ଡା 

ପରିଣତ ତୂଳୀରେ

ଏକ ପଲ୍ଲବିତ 

କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ...

କିନ୍ତୁ କେବେ ଦିଅନ୍ତନି ଆଘାତ କାହା ମାନ ସମ୍ମାନରେ

କିମ୍ବା ସଜାଇ ରଖିନଥାନ୍ତି

ମଖମଲ୍ ବିଛଣା

ସମବେଦନା ସାଉଣ୍ଟିବାର

ଭାଣ୍ଡବାଣୀ ନମ୍ର ବଚନରେ

ଥରେ ଯଦି ହେଜନ୍ତ କି ବନ୍ଧୁ !!

ଯାହା ଦେଖ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଆଇନାରେ

ତାହା କିବା 

ଅଙ୍ଗେନିଭା ସ୍ୱାକ୍ଷର

ସେଇ ସରଳ 

ତମେ ଧୋକା ଦେଇଥିବା ବାନ୍ଧବୀ ଲୁହର!!!