ସ୍ମୃତି

ସ୍ମୃତି ଫୁଲ ହୋଇ

ବେଳେ ବେଳେ ଫୁଟେ

ଆଘ୍ରାଣରେ ମହକ ଭରେ

ଓଠ ପରି ଗଣ୍ଡକୁ ଚୁମେ

ମୁହଁ ଗୁଞ୍ଜି ଛାତିରେ ଜାକିହୁଏ|

ସ୍ମୃତିର ବିଷାଦ

ଚିପୁଡ଼ି ଦିଏ ଦେହ

ଉଖାରି ଦିଏ ମନର ଘା

ଆଖିରୁ ନାକରୁ ପାଣି ନିଗାଡ଼େ

କଙ୍କଡାବିଛା ପରି ନାଉଡ଼ ମାରେ |

ବେଳେ ବେଳେ ନିଜ ଛାଇପରି

ନିଜ ପଛେ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଏ,

କେବେ ସମୁଦ୍ରର ଢେଉ ହୋଇ

ମୁହଁରେ ବାଡେଇ ହୁଏ

ନହେଲେ ଧୂଁଆ ହୋଇ

ନିଶ୍ୱାସ ରୁନ୍ଧେ|

କଦବା କେମିତି ସ୍ଵପ୍ନଟିଏ ହୋଇ

ଆଖିରେ ବସା ବାନ୍ଧେ,

ଭରଷାଟିଏ ହୋଇ,ପତ୍ରପରି କଅଁଳେ

ବିଜୁଳି ପରି ଚମକି

ପେଜୁଆ ଆଖିରେ 

ରଙ୍ଗର ଛିଟା ଟାଣେ |

ଜିଇଁବା ପାଇଁ ସାହସ ଦିଏ

ଆଉଁସି ଆଉଁସି ବୋକ ଦିଏ

ଲୁହ ପୋଛିଦିଏ, ସ୍ବେଦ ପୋଛିଦିଏ

ହୃଦୟରେ ତୋଳିଦିଏ ଘର |

ସ୍ମୃତି ଦଲକାଏ ଦଲକାଏ ପବନ

ଜୀବନକୁ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ

ଯା’ ଆସ କରୁଥାଏ,

ସେ ତ ଅଧରା ଅଫେରା

ଅଥଚ ସେ ନଥିଲେ

ଜୀବନ ଲାଗେ ଯେମିତି ଅଧୁରା |