ସ୍ମୃତି ଏକ ରୂପାଜହ୍ନ

ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ସବୁ ଆଜି

ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ହୋଇ

ବାଟଭୁଲା ପଥିକ ହୃଦୟେ

ଆଣି ଦିଏ ହସର ଫଗୁଣ,

ଛନ୍ଦମୟ ଗୀତି ପରି ନିରୋଳାରେ ସତେ

ଗୋପନରେ ବନ୍ଧା ପଡେ

ମନପାଖେ ତାର

ସାଥୀ ହୋଇ ସ୍ମୃତି ଚିରଦିନ ।

ପାଉଁଶ ତଳର ନିଆଁ ଭଳି

ଅକସ୍ମାତ ଜଳି ଉଠେ ସ୍ମୃତି

ହୃଦୟର ନିବୁଜ କୋଣରେ

ଧକ୍ ଧକ୍ କରି ସେ ସ୍ପନ୍ଦନ,

ସେତେବେଳେ ମନେଭରେ ଅସୀମ ଶକତି

ପରାଜିତ ପଥିକ ହିଆରେ

ତେଣୁ

ବୀରଦର୍ପେ ଲଙ୍ଘି ଯାଏ ବନ୍ଧୁର ପଥକୁ

ସ୍ମୃତି କୁ ସେ କରି ରୂପାଜହ୍ନ ।