ସିନ୍ଦୂର ନୁହେଁ ଖେଳଘର

ସିନ୍ଦୂର ନୁହେଁ ଖେଳଘର

ସିନ୍ଦୂର ବିନ୍ଦୁ ଚିହ୍ନ ପ୍ରେମର

ଟୋପାଏ ସିନ୍ଦୂର ଅଧିକାରର

ଏ ନୁହେଁ ବନ୍ଧା ଆଇନ ଆଖିର ।

 ଚିମୁଟାଏ ପାଇଁ ଏସବୁରି ଖେଳ

 ନ ମିଳିଲେ ଲାଗେ ଶୂନ୍ଯ ଶୂନ୍ଯ ବେଳ

 ଯାହାକୁ ମିଳେନା ଏ ଟିକକ ରଙ୍ଗ

 ସେ ହୁଏ ଅଲୋଡା ଏବଜାରର ସଙ୍ଗ ।

 ନ ପାଇ ଅତୃପ୍ତରେ ଛିହ୍ନ କରିବାରେ

 ଥରେ ଥରେ ସିଦ୍ଧହସ୍ତ ପର ଘର ଭାଙ୍ଗିବାରେ

 ନିଆଁ ପରି ଜଳେ ସେ ଜାଳି ବି ପାରେ ସତରେ

 ଇତର ବେଶ୍ୟାର ରଙ୍ଗ ସବୁବେଳେ ବଦଳେ ।

 ଏ ଟିକକ ପାଇଁ ଛାଡେ ତାରି ବାପ ମା ଘରଦ୍ବାର

 ନିଜର ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ ଯାଏ ବଦଳି ଏ ବାବଦର

 ତ୍ଯାଗ ସେନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ପାଉଣା ଦେଇ

 ନିଜର କରିବାକୁ ହୁଏ ଏ ନ ଭାବନ୍ତି କେହି ।

 ଯତନରେ ସାଇତା ସେ ସାତ ତାଳ ପାଣିରେ

 ଚାବିଟା ପୁଣି ପାଆନ୍ତିନି କେହି କଥାଟା ସତରେ

 ମୁଠାଏ ସିନ୍ଦୂର ଲାଗିଲେ ପଥର ପାଲଟେ ଠାକୁରାଣୀ

 ସେ ତ ବିଶ୍ବାସର ପ୍ରତୀକ କେବେ ସ୍ଥାନଟା ଅଲଗା ଜାଣି ।

 ଦାଉଦାଉ ଝଲମଲ ରଙ୍ଗୀନ ଭରେ ସୀମାନ୍ତରେ

 ଧାର ଉଧାର କରି କିଏ କେବେ ଏହାକୁ ହାସଲରେ

 ସମ୍ମାନର ପ୍ରତୀକ ଏ ସମାଜର ସସ୍କୃତି ଓ ସ୍ୱୀକୃତି

 ଲୁଚାଇ ଚୋରାଇ କଣ ଭରିହେବ ନେଇ ଆଉ କାହା ସମ୍ପତ୍ତି ।

 ପବିତ୍ରତା ଭରା ସନ୍ତକ କଣ ଦେଇ ହେବ ଯାହି ତାହିରେ

 କଣ ଏ ଭାଗ କରିହୁଏ ସତରେ ବଞ୍ଚିଥାଇ ଜୀବନରେ

 ଏ ଶକ୍ତି ସତରେ କରିଦିଏ କୁନି କନ୍ଯାକୁ ଶତ ବଲିଷ୍ଠ ମାନବୀ

  ମୂଲ୍ୟ ଯଦି କିଏ ବୁଝୁନି ସେ ତ ଦୁଷ୍ଟାତ୍ମାର ପାଗଳାମି ।

  ଠକିଦେଇ ଯଦି କିଏ ନେଇ ପାରନ୍ତା ଏ ମୁଠାରେ

  ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକାର ନାୟିକା ଯେ ଭରିବ କାଳିମା ଲଲାଟରେ

  ସୌଭାଗ୍ୟର ଗାଥା ଯଦି ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଜନକ ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟିରେ

  ଭୋଗିବାକୁ ହେବ ତେବେ ତାକୁ ଏ ରୌଦ୍ର ଝାସରେ ।

  ଗୋଲାପର ବାସନାରେ ଭଲପାଇବା ନେଇ

  କୁଳଷିତ ହୃଦୟରେ ଏ ସମ୍ପର୍କର ବାଟବଣା ହୋଇ

  ସିନ୍ଦୂର ରଖିପାରେନା ତାରି ଧରମ ଓ ମୂଲ୍ଯ ସତରେ

  ସେ କଣ ବିପଣୀରେ ମିଶି ବିକାକିଣା ବଜାରରେ ।

  ରଙ୍ଗ ତାର ଛାଡେନା ସହଜରେ ଥରେ ଲାଗିଲେ

  ବାରମ୍ବାର ଯେ ଲଗାଏ ଏ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନାମରେ ଲଲାଟରେ

  ପବିତ୍ର ବନ୍ଧନ ପାଲଟିଯାଏ ଉଶୃଙ୍ଖଳା ଓ ଉତ୍ତେଜନାର

  ବନ୍ଧନହୀନ ହୋଇଯାଏ ସେ ଅଧିଷ୍ଠାତ୍ରୀ ଭିନ୍ନ ରାଇଜର ।