ଶୁଆ-ସାରୀ କଥା

ଜଙ୍ଗଲ ସେପାଖୁ ଶୁଆ-ସାରୀ ଦୁଇ

   ଆସି ବସିଲେ ପ୍ରାସାଦେ 

ଦୁଃଖ-ସୁଖ ସବୁ ବଖାଣିଲେ ବସି 

     ମଣିଷ ସମାଜ ଭେଦେ ।

ଶୁଆ କହେ ସାରୀ ପରତେ ନଯିବୁ 

    ଅବିଶ୍ବାସୀ ଏ ମଣିଷ 

ରଚିବେ ଯୋଜନା କରି କଳପନା 

    ଶିଖେଇ ଆପଣା ଭାଷ ।

ପର ଭାଷା ମୋହେ ପଡ଼ିଗଲେ ତୁହି 

    ଭୁଲିବୁ ଆପଣା ଭାଷ 

ବନ୍ଦୀର ଜୀବନ ବିତାଇବୁ ତୁହି 

     ଲଭିବୁ ଦୁଃଖ ଅବଶ୍ୟ ।

ପୂର୍ବକାଳେ ଦେଖ ଏ ମଣିଷ ଜାତି 

     ଥିଲା ଭାରି ସ୍ବାଭିମାନ 

ପଶୁ-ପକ୍ଷୀ ହିତେ ଦେଉଥିଲେ ଜ୍ଞାନ 

      ଯଶସ୍ବୀ ମହର୍ଷି ମାନ ।

ଏବେ ନାହିଁ ଆଉ ସେ ଯୁଗ ବାରତା 

      ମଣିଷଟା ବେଇମାନ 

ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଂସ୍କୃତି ଆପଣେଇ ସିଏ 

       ହରେଇଚି ସ୍ବାଭିମାନ ।

     

ଆମ ଜାତି ମଧ୍ୟ ସେହି ପରକାରେ

    ପଡ଼ି ତାଙ୍କରି ଫାଶରେ 

 ହୁଏ ହୀନିମାନ ହେଇ ପରାଧିନ 

     ରହେ ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ।

ବେଳ ଥାଉ ଭଜ ରାମ ନାମ ତୁହି 

      ନିଜର ହୃଦ କନ୍ଦରେ

 ଦେବେ ସଦବୁଦ୍ଧି ଏ ପକ୍ଷୀ ସମାଜେ 

      ନଥିବ ଭୟ ମନରେ ।।