ଶ୍ରାବଣୀ

ଶ୍ରାବଣୀ ଗୋ ତୁମେ ଫେରାଇ ଦେବ କି

 ବରଷାରେ ଭିଜା ମୋ ପିଲାଦିନ

ପଚର ପଚର କାଦୁଅ ପାଦକୁ 

ବୋଉ ହାତେ ଥିବ ମୋହରି କାନ ।

ସେ କାନାଧରାରେ ମିଛର ଯନ୍ତ୍ରଣା 

   ଲୁଚିଯାଏ ତାର ପଣତ ତଳେ

ଛନ୍ଦିପଡେ ବୋଉ ହାତେ ଛାଡେ ନାହିଁ 

   ଭୟ ତାର ପଡିଯିବି ମୁଁ କାଳେ ।

ଝୁପରୁ ଝୁପୁରୁ ମେଘରେ ବତୁରା

   ବାଳରେ ପଣତ କାନି 

ଝାଡିଦେଉଥାଏ ପୋଛି ପାଛି ଦେଇ

   ନ ହେଉ ନାକେ ଶିଂଘାଣି ।

ରସୁଣ ଦି ଗୁଳା ସୋରିଷ ତେଲରେ

   ଫୁଟେଇ ଗୋଡଉ ଥାଏ 

ନିଦେ ଶୋଇଗଲେ ପାଦରେ ମାଲିସି 

     ବୋଉ ମୋର କରୁଥାଏ ।

ତତଲା ଭାତକୁ ଗୁଆଘିଅ ଲୁଣ

   ବରଷାରେ ଦିଏ ଖୁଆଇ

ଅମୃତ ମଣୋହୀ ତା ହାତ ପରଶ

  ଦେବୁ ଶ୍ରାବଣୀ କି ଫେରାଇ ।