ଶୀତ

ତୁମେ ଆସିଲେ ଲାଗଇ ଥଣ୍ଡା

ଶୀତେଇ ଯାଏ ଦେହ

ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟେ, ସକାଳ କାଳେ

ବହେ ଶୀତଳ ବହ ।

ଅତୀତ ସ୍ମୃତି ମନେ ପଡ଼ଇ

ଝୁରଇ ତାକୁ ମନ

ଶୀତୁଆ ରାତି ଉଷୁମ ଛାତି

ଅଭୁଲା ପିଲା ଦିନ ।

ସକାଳୁ ଉଠି ପ୍ରଭାତ ଚାଲି

ସାଙ୍ଗ ସାଥୀଙ୍କ ମେଳେ

ଭାରି ଆନନ୍ଦ ଶରୀର ସୁସ୍ଥ

ଦେହ ଥରଇ ଜଳେ ।

ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ ନିଆଁ ପସରା

ତା'ସାଥେ ଗପ ପେଡି

ହଜିଲା କଥା ଲାଗଇ ମିଠା

ହୃଦୟେ ଦିଏ ଯୋଡି ।

ଆକାଶ ବକ୍ଷେ କୁହୁଡି ଗଢ଼େ

ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ଦ୍ୱାର

କେତେ ଘଟଣା ଘଟଇ ସେବେ

ଆପଣା ହୁଏ ପର ।

ବୃକ୍ଷରୁ ଝରେ ଶିଶିର ଟୋପା

ଲାଗଇ ଯେହ୍ନେ ନୀର

କ୍ଷେତର ଧାନ ଅମଳ ହୋଇ

ଚାଷୀର ହସେ ଘର ।

ଶିଶୁରୁ ବୃଦ୍ଧା ସଭିଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ

ଝଲସେ ଶୀତ ବସ୍ତ୍ର

ହଳଦୀ ମାଖୀ ଗାଧୁଆ ତୁଠେ

ହଲଇ ଯେହ୍ନେ ପତ୍ର ।

ଶୀତୁଆ ରାତି ପ୍ରେମ ସଙ୍ଗୀତ

ଗାଏ ଅନ୍ଧାରୀ ରାତି

ପ୍ରେମ ଚିଟାଉ ଲେଖେ ଭ୍ରମର

ଭାଳି ପ୍ରିୟର ସ୍ମୃତି ।।