ଶବରୀର ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତି

  ହେ ! ପ୍ରଜା ବତ୍ସଳ ପ୍ରଭୁ କୌଶଲ୍ୟା ନନ୍ଦନ

ତବ ଶ୍ରୀ ଚରଣେ ମୋର ସହସ୍ର ପ୍ରଣାମ ।

ଅପେକ୍ଷା ରତ ଏ ପ୍ରାଣ ଦିଅ ଦରଶନ

ପାପ ମୁକ୍ତ କର ପ୍ରଭୁ ଘେନ ନିିିିବେଦନ ।

ଯେସନେ ମୃଗୁଣୀ ଡାକ ଶୁଣିଣ ଶ୍ରୀହରି

କ୍ଷଣିିିକେ ଉଦ୍ଧାରିି ନେଲେ ଭକତ ବିଚାରି ।

ସେହି ରୂପେ ଶବରୀର ଅନ୍ତରର ଦୁଃଖ

ଫେଡିବା ପାଇଁକି ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ପଦ୍ମମୁଖ ।

ଦଶରଥ ନନ୍ଦନଙ୍କକୁ ସମ୍ମୁଖେ ପାଇଣ

ଅଶ୍ରୁଳ ନେତ୍ରେ ଶବରୀ ବୋଲେ ଆହେ ! ରାମ ।

ମୋ କୁୁୁଟୀର ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ ତୁୁୁମେ ଯେ ଈଶ୍ୱର

ମାତଙ୍ଗ ଶିଷ୍ୟ ଯେ ମୋତେ କଲେ ବହିଷ୍କାର ।

ଶରଣେ ରଖିଲେ ଋଷି ଦୟା ବହି ହୃଦେ

ମୁଁ ଅଛୁତ ଛୁଅଁ ନାହିଁ ପଡବ ବିପଦେ ।

ଅଭିମାନ କଣ୍ଠ ସ୍ଵର ଶୁଣି ସୀତା ପତି

ବୋଲନ୍ତି, ସଂସାରେ ନାରୀ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆଉ ଶକ୍ତିିିି । 

ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ଜାୟା ଭଗ୍ନୀ କେତେ ଯେ ମହିମା

କ୍ଷମାମୟୀ ଦାନଶୀଳା କି ଦେବା ଉପମା ।

କୁହ ମାତ ତୁୁୁମର ଯେ କି କଷ୍ଟ ହୃଦୟେ

ଶୁଣିଣ ବୋଲେ ଶବରୀ ରଖ ହେ ଆଶ୍ରୟେ ।

ମଦିରା ଆସକ୍ତ ବର ନ ବରି ଆସିଲି

ଏ ବିପିନ ଆଶ୍ରମରେ ନିଶ୍ଚିିନ୍ତେ ରହିିିଲି ।

ଗୋପନ ରହିଲା ମୋର ଆଦିବାସୀ ଜାତି

ଧିରେ ପ୍ରକାଶିତ ହେଲା ଜଗାଇଲା ଭୀତି ।

ଯେଉଁ ମାତଂଗ ଶିିଷ୍ୟଏଁ ମଣୁ ଥିଲେ ଶୁୁଦ୍ଧ

ଏହା ପରେ ଘୃୃୃଣା ସର ହୃଦେ କଲେ ବିଧ୍ୟ

ଶବରୀ ଯାତନା ଶୁଣି ଶ୍ରୀ ରଘୁ ନନ୍ଦନ 

ଅଭିଶାପ ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ପଡ଼ି ରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ।

ନିଚ୍ଚ ମନୋବୃତ୍ତି ଶିଷ୍ୟ ହରାଇବେ ବଳ

ସମ୍ମୁୁୁୁଖରୁ ଉଭାଇବ ଫଳ ପୟ ଜଳ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିିି ବିଦାୟ ମେଲାଣି ମାଗିଲେ

ରୁହ ଦଶରଥ ସୁତ ଶବରୀ ବୋଇଲେ ।

ବର କୋଳି ପକ୍ୱ କଷା ମିଠା ଫଳ ଆଣି

ସମୀପେ ବସି ଚାଖିଣ ଭୂଞ୍ଜାଇଲା ପୁୁୁଣି ।

ଧନ୍ୟ ହେଲି ଧନ୍ୟ ହେଲି ଆହେ ! ସୀତା କାନ୍ତ

ତବ ଦରଶନେ ହେଲା ଏ ଜନ୍ମ କୃତାର୍ଥ ।

ଶେଷ ଆଶା ପ୍ରଭୁ ମୋର କରିିବ ପୁରଣ

ତୁମ ସ୍ମରଣେ ମୋହର ଯାଉ ଏ ଜୀବନ ।

ଶବରୀ ଭକ୍ତିରେ ପ୍ରଭୁ ହୋଇ ପ୍ରଫୁୁଲ୍ଲ୍ଲିତ

ବୋଲନ୍ତି ତୁୁୁମ ନିଷ୍ଠାରେ ହୋଇଲି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ।

ସର୍ବଦା ତୁମକୁ ସ୍ଥାନ ଦେଲି ମୁଁ ଚରଣେ

ତୁମ ପରି ଭକ୍ତ ନାହିଁ ଏଇ ଧରା ଧାମେ ।

ମାତା ରୂପେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୁୁୁମେେ ନୁହେଁ ତ ନଗଣ୍ୟ

ତୁମ ପ୍ରାଣ ସ୍ୱର୍ଗ ପାଇଁ ପାରିିିିଜାତ ସମ ।

ଏତେ ବୋଲି ଶବରୀକୁ କରିଲେ ମୁକତ

ଧନ୍ୟ ହୋଇଲା ଶବରୀ ଲିଭିଲା ଅଛୁତ ।

ଆହେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ତୁମେ ସର୍ବ ଚରାଚର

କେବେ କୌଶଲ୍ୟା ନନ୍ଦନ କେବେ ଚକ୍ରଧର ।

ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ତୁମେ ଦଇତାରୀ

ଦୋଷ କ୍ଷମି ପ୍ରଭାତୀକୁ ଭବୁ କର ପାରି ।