ଶାନ୍ତି ଅହିଂସାର ପୂଜାରୀ

ହେ ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ ତୁମେ 

ଗାନ୍ଧୀଜି ଓ ଶାସ୍ତ୍ରୀଜି

ପ୍ରକୃତ ସେବକ ଆସିଥିଲ ଶାନ୍ତିର 

ଦେବଦୂତ ସାଜି ।

ଆଣ୍ଠୁ ଲୁଚେ ନାହିଁ ଯାହା ଲୁଗା ପିନ୍ଧିଲ

ବୋଲାଇଲ ଅଧା ଲଙ୍ଗଳା ଫକୀର

ବିଶ୍ୱରେ ଚର୍ଚ୍ଚିତ, ଦେଖାଇଲ କମାଲ

କଅଣ କରିପାରେ ସେ ଫକୀର ।

ଦେଇଥିଲ ବୁଦ୍ଧି ନୟନେ ନଦେଖିବାକୁ 

ଅପରାଧୀର ଅପରାଧ

କର୍ଣ୍ଣରେ ନଶୁଣିବାକୁ କେବେ ପରର 

ନିନ୍ଦା ଅବା ଅପବାଦ  ।

ଜୀବନରେ ସମସ୍ତଂକ ହିତେ କରିବାକୁ 

ସଦା ସର୍ବଦା ସୁକର୍ମ   

ମନ ମାନସରେ ପରହିତାର୍ଥେ କରିବାକୁ 

ସୁମାର୍ଗେ ଗମନ ।

କାହାରି ମନରେ ବାଧା ଦେବା ନାହିଁ କହି

କିଛି କଟୁ ବାଣୀ  

ମଙ୍ଗଳ ମୟ ଭଗବାନଂକ ନିକଟେ କରିବାକୁ 

ଏତିକି ମାଗୁଣି ।

ହେ ମହାତ୍ମା ଜାତିର ଜନକ ଦେଇଛ 

ତୁମ୍ଭେ ସତ୍ୟ ଅହିଂସା ବାର୍ତ୍ତା

ଏ ବିଶ୍ୱ ବାସୀ ତୁମ୍ଭ ମନ୍ତ୍ରେ ଅଭିମନ୍ତ୍ରିତ, 

ହେଲ ମହାମାନଵ ବିଶ୍ବପିତା ।

ସ୍ୱଚ୍ଛ ସମାଜ, ସୁନାର ଭାରତ ସ୍ୱପ୍ନ 

ଦେଖିଥିଲ ଦିନେ

ଚିନ୍ତା କରିବାର ସମୟ ଆସିଛି, ପୁରଣ 

ହୋଇଛି କି ହେଜ ମନେ ।

କଳ୍ପନାରେ ଥିଲା ସ୍ବାଧୀନତା ହାସଲ ପରେ

ନାରୀର ନଥିବ ଡର ଭୟ

ନାରୀମାଂସ ଲୋଭୀ ଶାସନେ ବସନ୍ତି ଦେଖ

ତାର ନିର୍ଦ୍ଦୟ ରାକ୍ଷସ ହୃଦୟ ।

ହେ ବାପୁଜୀ, ଭାରତର ଏବେ ଦେଖ କି 

ହୋଇଛି ପରିସ୍ଥିତି

ପଥବଣା ହୋଇଛନ୍ତି, ବଦଳୁଛି ତୁମର 

ସମସ୍ତ ରୀତି ନୀତି ।

ଶାନ୍ତିର ଦୀକ୍ଷା ବିଶ୍ୱେ ଦେଇ ଯାଇ ଥିଲ 

ଅହିଂସାର ମନ୍ତ୍ର ଗାଇ

ତୁମ ନାମରେ ଶାସନରେ ବସି ଶାସକ 

ଆଜି ଧ୍ୱଂସରେ ଲାଗଇ ।

ନ୍ୟସ୍ତ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ଘୃଣ୍ଯ ରାଜନୀତିରେ 

ଲାଗନ୍ତି ଏ ଯୁଗର ନେତା

ରକ୍ଷକ ହୋଇ ଭକ୍ଷକ ସାଜିଛି, ନୀରବ 

ଆଜି ଆମର ଜନତା ।

ଯବାନ ଆଉ କିଷାନ ଦେଶର ଶ୍ୱାସ ପ୍ରାଣ

କଲ ତାଙ୍କ ଜୟର ସ୍ଲୋଗାନ

ଦେଶକୁ ଖାଉଅଛ ଲୁଟି ତୁମ୍ଭେ ନେତା ଭୁଲି 

ଯାଇ ସରବ ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ।