ରଙ୍ଗ ଭରିଦିଅ ନୂଆ ଉନ୍ମେଷେ

ଭାର୍ଗବୀ ବର୍ଣ୍ଣିଳ ସାଗରକନ୍ୟା ଗୋ

ଅଳ୍ପ ଇସାରାରେ

ଦେଖା ଦେଇ ସ୍ୱଳ୍ପ ସ୍ବପ୍ନ ସୁରରେ ।

ସ୍ମିତ ହସି ଦେଇ କଣେଇ କଣେଇ

ଚାଲିଗଲ ତୁମେ

ସୂକ୍ଷ୍ମ ନିକାଞ୍ଚନେ,ମୋ'ଠାରୁ ଦୂରେ ।

ଦୂରେ ସିନା ଗଲ, ଛାଡ଼ିଦେଇ ଗଲ

ତୁମରି ଓଠ ର

ସରୁଆ ଶୀତଳ, ଚହଟ ହସ ।

ତୁମରି ହସରେ ପୁରି ରହିଥିଲା

ମୋ'ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ

ପୁଳାଏ ସପନ,ଅଶ୍ରୁ ଅଜସ୍ର ।

ହସରେ ନଥିଲା କପଟ ପଣିଆ,

ମିଛ ବା ଛଳନା,

ଦୁର୍ବାର ଲାଳସା, ଅବା ବାହାନା ।

ତୁମ ହୃଦୟରେ, ନିଭୃତେ,ନୀରବେ

ରହିଥିଲା କିଛି

ବିବର୍ଣ୍ଣ,ଧୂସର ବଧୁ ବେଦନା ।

ବୁଝି ମୁଁ ପାରୁନି, ଜାଣି ବି ହେଉନି

କିପାଇଁ ନିଜକୁ

ନିର୍ମମ ନିଷ୍ଠୁର ଯାତନା ଦିଅ !

ସମାଜ ବର୍ବର, ବିଧାତା ନିଷ୍ଠୁର

ଭାବନାରେ କିମ୍ପା

ଭିନ୍ନ ଭାବାପନ୍ନ,ଭଙ୍ଗୁର ହୁଅ ?

ପରମ୍ପରା ଦ୍ୱାହୀ ଦିଅନା ବୈଦେହୀ

ତୃତୀୟ ଚକ୍ଷୁକୁ

କରନାହିଁ କେବେ ଉତ୍ତର ଦାୟୀ ।

ପରମ୍ପରା ନୁହେଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେବାକୁ

ସୁରମ୍ୟ ଧାରା ସେ,

ଶିଷ୍ଟାଚାରିତାର ଶୃଙ୍ଖଳା ନେଇ ।

କୁହେନି କେବେ ସେ,ଡରିଡରି ତାକୁ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେବାକୁ

ନିଜ ଅଙ୍ଗ, ନିଜ ଅଭିଷ୍ଟ ଆତ୍ମା ।

ଯୁଗକୁ ଯୁଗକୁ ସମାଜରେ ରହି

ସମାଜ ପାଇଁକି

କାବ୍ୟଶ୍ରୀ କୌମୁଦୀ ତା'ରି ଗରୀମା ।

ଯେଉଁ ବେଳା ଭୂମି ଛାଡି ଚାଲିଗଲା

ତା'ପାଇଁ ତୁମରି

ପ୍ରାଣରେ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସମ୍ମାନ ଥାଉ ।

ଆଗରେ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ପ୍ରାନ୍ତର

ସ୍ୱାଗତ କରୁଛି

ପଛକୁ ଅନେଇ ଭାବ ନା' ଆଉ ।

ବସନ୍ତ ଅସରା ମଳୟ ନିଆରା

ଋତୁରେ ଋତୁରେ

ଚାଲିଯାଏ ସିନା,ଲେଉଟି ଆସେ ।

ବୈଦିକ ବୈଧବ୍ୟ ବିଧାତା ଚକ୍ଷୁରେ

ନୁହେଁ ଅପରାଧ

ରଙ୍ଗ ଭରିଦିଅ ନୂଆ ଉନ୍ମେଷେ ।

ବୃନ୍ଦାବତୀ ଦିନେ ବିଲଗ୍ନା ଲଗନେ

ପୁଣ୍ୟ ପ୍ଲାବନରେ

ପୁଣ୍ୟରେପୁଣ୍ୟରେ ତୁଳସୀ ହେଲେ ।

ମୋ' ଅର୍କ ଅଗଣା ଦେଉଛି ପ୍ରେରଣା

ମିଠା ଫଗୁଣର

ସିମନ୍ତିନୀ ରଙ୍ଗ ତୁମ କପାଳେ ।