ରକ୍ଷା କର ଚଉବାହା

ଲେଖିବାକୁ କିଛି କଲମ ଧରିଲେ 

ମନକୁ ଆସୁନି ଲେଖା

ଯୁଆଡେ ଦେଖୁଛି ଚାରିଆଡ଼େ ଖାଲି

କରୋନା ଯାଉଛି ଦେଖା ।

ମନକୁ ମୋ ଯେତେ ବୁଝାଇ ବସିଲେ

ଅବୁଝା ହେଉଛି ସେତେ

ଆଖି ଆଗରେ ମୋ ପୋକ ମାଛି ପରି

ଚାଲି ଯାନ୍ତି ଲୋକ କେତେ ।

କେଉଁ ଆଡୁ କିଛି ଖବର ଆସିଲେ

ମନରେ ଜାଗଇ ଭୀତି

ଅବେଳରେ କେତେ ନିରୀହ ଜୀବନ

ଲୁଟି ନେଉଛି ସେ ନିତି ।

ଅବୋଧ ସନ୍ତାନ ପାଖରୁ ମାଆକୁ 

ନେଉ ଅଛି ସେ ଛଡାଇ

ଅସହାୟ ବୃଦ୍ଧ ପିତା ମାତା ଠାରୁ

ସନ୍ତାନ ଦିଏ ,ଦୂରେଇ ।

ଏଡିକି ନିଷ୍ଠୁର କେତେ ନାରୀ ମଥା

କରି ସାରିଲାଣି ଶୂନ୍ୟ

ପିତାଙ୍କୁ ହରାଇ କେତେ ଛୋଟ ଶିଶୁ

ହେଉଛନ୍ତି ହୀନିମାନ ।

ସହିବାକୁ ଆମ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ନାହିଁ 

ରକ୍ଷା କର ଚଉବାହା

 ତୁମରି ସୃଷ୍ଟି କୁ ତୁମେ ନ ରଖିଲେ

ଆଉ କେ ହୋଇବ ସାହା ।