ରହିଛି ରହିବ ହୃଦୟେ ତା' ସ୍ଥାନ

ଭୁଲିକି ପାରିବି ମୋ'ଗାଆଁ ମାଟିକୁ

ଯୋଉଠି ଅଛି ମୋ ଷଠିଘର 

ଏନ୍ତୁଡିଶାଳର ପ୍ରଥମ ପରଶେ

ମାଆ ଆଖିର ସେ ଖୁସିଧାର ।

ଯୋ ମାଟି କୋଳରେ ଚାଲି ଶିଖିଅଛି

ଧରିକି ତାର ପଣତ ଧାର 

କେମିତି ଭୁଲିବି ସେ ଜନମ ମାଟି   

ଦେହେ ଥିଲାଯାଏ ଜୀବଧାର ।

ତା କୋଳର ସେଇ ଚାଟଶାଳୀ ଘରେ

ପାଇଛି ମିଠା ଭାଷାର ଗନ୍ଧ 

କେମିତି ଭୁଲିବି ତା ଝୁଲଣା ଝୁଲାକୁ   

ବର ଓହଳ ସେ ନଦୀବନ୍ଧ ।

କେତେ ଖେଳ-କୁଦ ତା ଛାତି ଉପରେ

କେବେ କରିନି ରାଗକି ରୋଷ 

କେମିତି ଭୁଲିବି ତା ଛାତି ଯନ୍ତ୍ରଣା 

କଷ୍ଟ ସହିଛି ବରଷ-ମାସ ।

କେତେ ଯାନି-ଯାତ୍ରା ମେଳା ମଉଛବେ

ତା'କୋଳେ ଧରି ଦେଇଛି ସୁଖ 

କେମିତି ଭୁଲିବି ସେ ସୁଖଦ ଦିନ 

ସ୍ମୃତିରେ ଆସେ ସେଇ ଝଲକ ।

ରହିଛି ରହିବ ହୃଦୟେ ତା ସ୍ଥାନ

ତା କୋଳେ ଜୀବ ଶୋଇବା ଯାଏଁ 

ସୁଝି ନ ହୋଇବ ତା ପ୍ରେମ ମୂଲକୁ   

ଅବଶିଷ୍ଟ ପ୍ରାଣ ଥିଲାଯାଏ ।

ଶେଷ ନିଦ୍ରା ଯଦି ତାହାରି କୋଳରେ

ତାହାହିଁ ହେବ ସୌଭାଗ୍ଯ ମୋର 

ତା କୋଳେ ମିଶିବ ଚିତା ଭସ୍ମ ମୋର 

ଲଭିବ ପ୍ରାଣ ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁର ।