ପ୍ରଜାପତିର ଡେଣା-ବାର

ଅଦ୍ଭୁତ ସେଇ ତୈଳଚିତ୍ର,

କେତେ ପ୍ରଯତ୍ନରେ ଟଙ୍ଗାଇଥିଲୁ

ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନରେ ।

ସେ କଣ ଜାଣିଥିଲା

କେତେ ନିମଗ୍ନ ତୁ ,

ନା ନିଜ ପ୍ରତି ମନସ୍କ

ନା ବାହାରର ସମସ୍ତ ଘଟଣା

ଘଟିବାକୁ ଯାଉଥିଲା

ତୋ ଆତ୍ମପ୍ରତୟରେ ।

ଶବ୍ଦକୋଷର କେଉଁ ଶବ୍ଦସବୁ

ଆସକ୍ତ ଥିଲେ ,

ତୋ ବିଜୟ-ପରାଜୟ ରେ

କେଉଁମାନେ ଭୋଗୁଥିଲେ ଆତ୍ମଯନ୍ତ୍ରଣା,

କେଉଁମାନେ ଜିଉଁ ଥିଲେ ଗ୍ଲାନିର ମଗ୍ନତା ।

କାହାକୁ କହିବୁ !

ଚିତ୍ରକୁ କଣ ନିଜ ଦେହରେ ଟାଙ୍ଗିପାରେ

ଘରକାନ୍ଥ !!

କଣ ଅବା କହିପାରେ

ତୋ ଦେହର ବର୍ଣବୋଧ

ସେଇ ଶବଦମାନଙ୍କୁ,

ନିଜ ବିବର୍ଣତାରେ ସେମାନେ

ଚିରକାଳ ମୁଗ୍ଧ ,

ନିଜ ଅର୍ଥ ପାଇଁ ପରାସ୍ତ ସେମାନେ

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ।

ଚିତ୍ର ଅନ୍ୟ ପାଇଁ

ବଦଳାଏନା ନିଜ ଅର୍ଥ,

ନା ତିଆରିପାରେ ସ୍ଵାର୍ଥର ବ୍ୟାକରଣ ।

ତେଣୁ ସେ ସେମିତି ହିଁ ଥାଉ

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପରି ସ୍ପନ୍ଦନରେ ।