ପ୍ରଜାପତିର ଡେଣା-୫

ରାସ୍ତାମାନେ ବେଶ ଶାନ୍ତ ଓ ନିଃଶବ୍ଦ !

ରାତିର ମଗ୍ନତା ଓ ତାରାଙ୍କ ଛାଇରେ

ସେମାନେ ସ୍ଥିର ।

ସନ୍ଧ୍ୟାର ଛାଇ ଡାହାଣୀ ପରି ଡରାଏ,

ଉଡିବାକୁ ଭୟ କରୁ,

ସଂତର୍ପଣରେ ଚାଲ ନଦୀ ଆଡକୁ

ଜଳର ଛଳ ଛଳ ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ ପଣରେ ପହଁରିବା

କିଛି କ୍ଷଣ ।

ପ୍ରେମ ଓ ଚୁମ୍ବନରେ ଉଷ୍ଣତା ନଥାଏ,

ଅଭାବର ଶୀତଳତା ହିଁ ବିଦ୍ଧ କରେ ହୃଦୟକୁ,

ସେଇ ନୟନରେ

ଲୁହ ପରି ଲହୁ ଥାଏ

ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିର ।

ସେମିତି ଜଳୁଥାନ୍ତୁ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ଓ ସ୍ଵପ୍ନ ,

ସେମିତି ଥାନ୍ତୁ

ନିଶ୍ଵାସ , ଯନ୍ତ୍ରଣାର ମାଦକତା ।

ଉଡି ଯଦି ନପାରୁଛୁ

ତ ଝରକା ଫାଙ୍କରୁ ଦେଖିନେ

ବଦଲୁଥିବା ଯେତେକ ଦୃଶ୍ୟ,

ସ୍ଵପ୍ନକୁ ଛୁଇଁଥିବା ରାସ୍ତା ।