ପ୍ରିୟତମା

ଦେହରେ ମାରିଛୁ ସୁବାସ ଅତର 

   ଓଠରେ ତୋ ନାଲି ଧାର ,

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ ଝୀନ ବସନରେ

     ଢଙ୍କା ଯୌବନ ସମ୍ଭାର

  

ଗୌର ତନୁ ମଧ୍ୟେ କ୍ଷୀଣ କଟି ସଜ 

   ତା' ମଧ୍ୟେ ଗଭିର ନାଭି ,

 ଉନ୍ନତ ବକ୍ଷୋଜ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଘେନି

    ପୁରୁଷେ ମାରୁଛି ବାଦି....

ଇନ୍ଦ୍ର ଭୁବନର ପାରିଜାତ କିବା 

   ଫୁଟି ବଢଉଛି ଶୋଭା ,

କଜ୍ୱଳ ପୁରିତ କୁରଙ୍ଗୀ ନୟନୀ 

   ଚାହାଣୀ ସେ' ମନଲୋଭା 

ଚଳନ୍ତି ପ୍ରତିମା ସତେ ରାଜଜେମା

     ରୂପ ସମ୍ଭାରକୁ ମାଖି

ମରତେ ଆସିଛି ଭ୍ରମିବାକୁ ଶୋଭା 

    ଦେଖି ଲାଗିଯାଏ ଆଖି 

 ଯଉବନ ତୋର ଘୃତମିଶା ସର

    ମଧୁ ଠାରୁ ମିଠା ଅତି ,

ତୁଷାର୍ତ୍ତ ପ୍ରାୟକେ ସତେ ସେ' ଯୌବନ

    ଚାହୁଁଛି ଟିକିଏ ତୃପ୍ତି 

  ଅଜସ୍ର ପ୍ରସଂସା ଅଜାଡି ଦିଅନ୍ତି 

    ବାଟରେ ବାଟୋଇ ଦେଖି , 

 ରୂପର କୋଣାର୍କ ଗଢିକେ ଦିଅନ୍ତି

      ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଶୁଣି ଯୋଖୀ 

ନାନା ଭାବନାରେ ନାନା ରୂପେ ପରା

    ହେଉ ତୁହି ବିଦ୍ୟମାନ , 

ଚପଳା ଯେସନେ ଅମ୍ବରକୁ ଚୁମି 

      ଚାଲିଯାଏ ତତ୍ କ୍ଷଣ