ପ୍ରିୟତମ

ପ୍ରିୟତମ !

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ତୁମେ ବିଭୋର

ମୋ ଆଖିର ଇସାରାରେ

ଅଳସ ଓଠର କମ୍ପନରେ ।

ତୁମେ ଲେପିଥିଲା ତୁମରି ସୁଗନ୍ଧ

ମୋ ତନୁ ମନେ,

ଆଉ ମୁଁ ଫୁଲ ପରି

ହସିଥିଲି,ଖେଳିଥିଲି

ତୁମ ମଳୟର ଦୋଳନରେ ।

ପରିଚୟର ମାପକାଠିରେ

ତୁମେ ଚିତ୍ରିତ ପ୍ରଜାପତି

ମୁଁ ଲାଲ ମନ୍ଦାର,

ଚାତକ ପରି ଚାହିଁଛି

ତୁମ ପ୍ରୀତି ଚୁମ୍ବନକୁ ।

ଭଲ ଲାଗେନା ଏ ପୃଥିବୀ

ତୁମେ ନଥିଲେ,

ତୁମ ମୃଦ୍ୟୁ ନିଶ୍ୱାସରେ

ମୋ ଦେହେ ନିଆଁ ଲାଗେ,

ବୁକୁ ଭିତର ଛାତିରେ 

ପୁଲକର ଟ୍ରେନ ଛୁଟେ

ଏକ ଅଜଣା ଇନ୍ଧନରେ ।

ଭୁଲି ଯାଆନା

ମୁଁ ଏବେ ବିରହୀ ଚକୋରୀ 

ନିଃସଂଗତାର ତୀବ୍ର ଯନ୍ତ୍ରଣା

କଙ୍କଡା ବିଛାର ନାହୁଡ ପରି

ମୋତେ ଦଂଶନ କରେ,

ଆଉ ସେତିକି ବେଳେ

ଲୋଡି ବସେ ତୁମରି ସ୍ପର୍ଶ ।

ସମୟର ଆଷାଢ଼ ନଈରେ

ତୁମ ଆଗମନକୁ ଚାହିଁ ଚାହିଁ

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରରେ

ମୁଁ ଆଜି ଦଗ୍ଧ ସଳିତା ମାତ୍ର ।

କିନ୍ତୁ ପ୍ରିୟତମ

ତୁମେତ କାନ୍ତିମୟ, ଅପରୂପ

ଏ ଅବସନ୍ନ ଲଗ୍ନରେ

ତୁମେ ଆସ

ବସନ୍ତର ମଳୟ ହୋଇ

ମୋ ପାଇଁ

ହେ ମୋର ଏକାନ୍ତ ପ୍ରିୟତମ ।