ପ୍ରଦୀପର ଅଭିଳାଷ

ନିତି ନିତି ଜଳୁଥାଏ ମୁଁ ପ୍ରଦୀପ

ନିଃଶେଷ କରିଣ ଅଙ୍ଗ

ଅଧିକରେ ନାହିଁ ଆଶା ଓ ଆକାଂକ୍ଷା

ଯାହା ବି ପାଉଛି ସୁଖ ।

ସବୁରି ସ୍ଥାନରେ ପାଏ ମୁଁ ଆଦର

ମନ୍ଦିର ବା ପଢ଼ାଘର

ଯେଉଁଠାରେ ଥିଲେ କରିଚାଲେ କର୍ମ

ମନେ ନାହିଁ ଅହଙ୍କାର ।

ଧନୀ ବା ଗରିବ ହେଉ ରାଜା ରଙ୍କ

ଲୋଡା ମୁଁ ସବୁରି ପୁରେ

ଅନ୍ୟକୁ ଆଲୋକ କରି ବିତରଣ

ଜଳିଥାଏ ଆନନ୍ଦରେ ।

ହୁଏ ମାଟି ସୁନା ତମ୍ବା କି ପିତ୍ତଳ

ଅବା ପଥର ରତନ

ଜଳିଯାଏ ନିଜେ ହେଉଥାଏ ଭସ୍ମ

କର୍ମ ଅନ୍ଧାର ନାଶନ ।

ଚିନ୍ତି ନାହିଁ ମନେ ହେବାପାଇଁ ସମ

ଗ୍ରହ ନକ୍ଷତ୍ର ଜ୍ୟୋତିଷ୍କ

ଅତି କ୍ଷୁଦ୍ର ଆଲୋକ ବର୍ତ୍ତିକା ମୁଇଁ

ଜଳି ନାଶୁଥାଏ ତମ ।

ଆୟୁ ମୋର ସ୍ୱଳ୍ପ ଜଣାଅଛି ମୋତେ

ଜଳି ହେଉଥାଏ ଭସ୍ମ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରୁ ନକର ବିଚ୍ୟୁତ

ଏହା ଶେଷ ଅଭିଳାଷ ।