ପରାଧୀନ ଆମେ ନାରୀ

ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତ ମାଆ ର ମାଟିରେ

ପରାଧୀନ ଆମେ ନାରୀ,

ଆଜି ବି ଭୋଗୁଛୁ ନାନା ଦୁଃଖ,କଷ୍ଟ 

ବଞ୍ଚିଅଛୁ ମରି ମରି ।

ଶ୍ୱେତାଙ୍ଗ ଇଂରେଜ ସରକାର ଙ୍କ ଠାରୁ

ପାଇଗଲୁ ସିନା ମୁକ୍ତି,

ଅଣ୍ଟି ଛୁରୀ ଯଦି ତଣ୍ଟି କୁ କାଟିବ

ମନେ କିଏ ଦେବ ଶକ୍ତି ?

ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତ ଗଢ଼ିବା ପଥରେ

ଦିନେ ନାରୀ ଥିଲେ ମୁଖ୍ୟ,

ପୁରୁଷ ଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ପାଦ କୁ ମିଳାଇ

ପୁରା କଲେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ।

ଆଜି କିନ୍ତୁ ଏଇ ପୁୁରୁଷ ସମାଜ

କହୁଛନ୍ତି ନାରୀ ତୁଚ୍ଛ ,

ନାରୀ ଟିଏ ତାଙ୍କ ଦୁଃଖ,ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ର

ଅନ୍ୟତମ ଶ୍ରାପ୍ୟ ଗୁଚ୍ଛ ।

ଭାବୁଛନ୍ତି ସିଏ ନାରୀ ଟିଏ ତାଙ୍କ 

ଭୋଗ ବିଳାସ ର ଦ୍ରବ୍ୟ ,

ଖୁସି ଦେବା ଛଡ଼ା ପୁରୁଷ ମାନଙ୍କୁ

ନୁହେଁ ଆଉ କିଛି ଯୋଗ୍ୟ ।

ପୁରୁଷ ଙ୍କ ବିନା ନାରୀ ଏ ସମାଜେ

ଧରିପାରିବେନି ରାହା ,

ବାଲ୍ୟକାଳେ ପିତା, ଯୌବନ ରେ ପତି

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ପୁତ୍ର ସାହା ।

ନିଜ ଜୀବନ କୁ ତିଳ ତିଳ କରି

ଜାଳିଦେଇ ଗୋଟେ ନାରୀ,

ସୁଖ ଦେବାପାଇଁ ତା' ପରିବାର କୁ

ନିଏ ସିଏ ଦୁଃଖ ବରି ।

କେବେ ସିଏ ମାଆ,କେବେ ସିଏ ଝିଅ

ପୁଣି କେବେ ସିଏ ଭଗ୍ନୀ,

କେବେ ପୁଣି ତା'ର ବୋହୂ ଭୂମିକା ତ

କେବେ ସାଜିଥାଏ ପତ୍ନୀ ।

ଭାର୍ଯ୍ୟା ରୂପେ ମଧ୍ୟ ନାରୀ ଟିକୁ ପାଇ

ପାଆନ୍ତିନି ସିଏ ଶାନ୍ତି,

ଅନ୍ୟ ଝିଅ,ବୋହୂ ଉଠାଇ ନିଅନ୍ତି

ହେଉ ଦିନ ଅବା ରାତି ।

ଭଉଣୀ ସମାନ ଦୃଷ୍ଟି ରେ ନ ଦେଖି

ଭାବନ୍ତି ଶଯ୍ୟା ସଙ୍ଗିନୀ,

ଅକୁଣ୍ଠ ଚିତ୍ତ ରେ ହରଣ କରନ୍ତି

ନାରୀ ର ଅମୂଲ୍ୟ ମଣି ।

ପ୍ରତିବାଦ କରେ ନାରୀ ଟିଏ ଯଦି

ହୁଏ କଳଙ୍କ ଚରିତ୍ର ,

ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଭୁଲ୍ ସବୁ ତୋର

ଭୁଲ୍ ପରିଧାନ ବସ୍ତ୍ର ।

କେତେଦିନ ଏଇ ଅନ୍ୟାୟ ବିରୁଦ୍ଧେ

ଲଢ଼ୁଥିବ ଏକା ନାରୀ,

ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ନିଜର ସତୀତ୍ୱ 

ପଡ଼ୁଥିବ କେତେ ବଳି ?

ସବୁ ପ୍ରକାର ର ସ୍ୱାଧୀନତା ଠାରୁ

ବିକଳ ଯା' ପାଇଁ ନାରୀ,

ସତୀତ୍ୱ ଟି ସେଇ ଅମୂଲ୍ୟ ସଂପଦ

ନୁହେଁ କେହି ଏହା ସରି ।

ଏହି ସ୍ୱାଧୀନତା ମାଗୁଅଛୁ ଆମେ 

ଦେଇଦିଅ ଆମ ହସ୍ତେ,

ହେ ପୁରୁଷ ଜାତି ବାଧା ଦିଅ ନାହିଁ

ଚାଲିବାକୁ ଆମ ରାସ୍ତେ ।

ସବୁ ପ୍ରକାର ର ସ୍ୱାଧୀନତା ଥାଇ

ମାନସିକ ଶାନ୍ତି ନାହିଁ,

ସବୁ ସମୟରେ ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଆମେ

ସ୍ୱାଧୀନତା ଆମ କାହିଁ ?

ପ୍ରତି ମୂହୂର୍ତ୍ତରେ ସତୀତ୍ୱ କୁ ରକ୍ଷା

କରୁଅଛୁ ଡରି ଡରି,

ସ୍ୱାଧୀନ ଭାରତେ ଆଜି ବି ରହିଛୁ

ପରାଧୀନ ଆମେ ନାରୀ ।