ନର୍ତ୍ତକୀ

ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ରଚେ ସମୟର ଗତି

ଭ୍ରମ ଭାବନା ରେ ଭ୍ରମଇ ମନ,

ହୃଦୟରେ ରଖି ବିଶାଳ ପ୍ରସ୍ତର

ମିଥ୍ୟା ମୁଖା ପିନ୍ଧି ଦିଶଇ ଭିନ୍ନ ।

ହରାଇ ହାରିଛି କେତେ ସମ୍ପର୍କ

ନିଜ କ୍ଷତ ଲହୁ କରଇ ପାନ,  

ନର୍ତ୍ତକୀ ସାଜି ସମୟର ହସ୍ତେ  

କରୁଥାଏ ନୃତ୍ୟ ସେ ଆଜୀବନ ।

ସଂସାର ର ପଥ କଣ୍ଟକ ପୂର୍ଣ୍ଣ

କ୍ଷତାକ୍ତ ପାଦରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭିନ୍ନ,

ଲୁଚାଇ କ୍ଷତ କୁ ମିଥ୍ୟା ର ହସ

ଅମୃତ ମଣି କରେ ବିଷପାନ।

ଜ୍ୱଳନ ର ମାନେ ବୁଝିବ କିଏ

ଅନ୍ତର ଦହନ ଗୁପ୍ତରେ ରହେ,

ଜଳନ୍ତା ଅଙ୍ଗାର ସମ ଏ ମନ

ଅକୁହା କଥା ମୋ ହୃଦୟ ଦହେ।