ନିର୍ବୋଧ

ପରଦା ଉହାଡ଼େ

ଏକ ଆଖି ଦିଶେ

ମନକୁ ଆକର୍ଷି

ହୃଦୟରେ ବସେ।

ଚିହ୍ନା ଜଣା ନାହିଁ

ତଥାପି କେଜାଣି

ତା ପାଇଁ ବୁହଇ

ସେନେହ ଉଜାଣି।

ମନ ତ ଚଗଲା

କେତେବେଳେ କା'ରେ

ବାସଇ ରସଇ

ଅଜଣା ସହରେ।

ଏ ଆମ ପୃଥିବୀ

ଭାରି କଦାକାର

ବୁଝେ ନାହିଁ କେହି

ଦରଦୀ ହୃଦୟର।

ତେବେ ବି ମଣିଷ

ନିର୍ବୋଧ ପାଗଳ

ମୃଗ ତୃଷ୍ଣା ପଛେ

ବିକଳ ବିଧୁର।।

*Satyabati swain, balikuda,jagatsinghpur*