ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ

ସପନ ରାଇଜେ ବସିଥିଲି କ୍ଷଣେ

ଦୁଃଖମନେ ନୀଳ ଆକାଶ ତଳେ

କୈଶୋର ବୟସେ ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନେ

ସାଥି ବିନା ବିରହରେ ମୁଁ ଜଳେ ।

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ନିର୍ଜନ ବେଳାରେ

ଭ୍ରମୁଥିଲା ଏକ ସରଗପରୀ

ମତେ ଦେଖି ଦୂରୁ ପଚାରିଲା କୁହ

କାହିଁକି ବସିଛ ମନକୁ ମାରି ।

ପ୍ରେମିକ ମନଟା ବତୁରି ଉଠିଲା

ବଖାଣି ବସିଲି ମନର କଥା

ନିଇତି ରାତିରେ ଆସିବି ପାଶକୁ

କହିଲା ରଖନା ମନରେ ବ୍ୟଥା ।

ନେଇଯିବି ଆଜି ଅଜଣା ରାଇଜେ

ବୁଲାଇ ଆଣିବି ତୁମକୁ ସାଥି

କହିଦେଇ ହାତ ବଢାଇଲା ଯେବେ

ଆନନ୍ଦରେ ଥରି ଉଠିଲା ଛାତି ।

ହାତ ବଢ଼ାଇଲି ତା'ହାତ ଛୁଇଁବି

କେଉଁଠୁ ଆସିଲା ବାସ୍ତବ ଦୈତ୍ୟ

ବାଧକ ସାଜିଲା ଆମରି ଭିତରେ

ସପନ ଭାଙ୍ଗିଲା ହେଲି ଜାଗ୍ରତ ।