ନବ ପ୍ରଭାତ

ନିଦ୍ରା ତେଜି ଉଠ ସନ୍ତାନ ସକଳ

ଆହ୍ୱାନ ଦେଉଛି ଉତ୍କଳ ମାତା

ପୂରୁବ ଗୌରବ ଗାରିମାର ଗାଥା

ବିସ୍ମରି ଯାଇଛ ମନରୁ କିଆଁ ।

ବାପା ଦାଦିଙ୍କର ବୀରତ୍ୱ କାହାଣୀ

ଇତିହାସେ ଲେଖା ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ଅକ୍ଷରେ

ବଂଶଜ ହୋଇ ବି ପୂର୍ବଜଙ୍କ ପାଇଁ

ସମ୍ମାନ ଟିକିଏ ନାହିଁ ମନରେ ।

କଳା କଉଶଳେ ଭାଷା ସାହିତ୍ୟରେ

ରଚିଯାଇଛନ୍ତି ଅମର କୃତୀ

ସେ କୀରତ୍ତିରାଜି ଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ ଆଜି

ନୀରବେ ଝୁରନ୍ତି ଅତୀତ ସ୍ମୃତି ।

ବୀର ଜାତି ବୋଲି ପଡୁଥିଲା ହୁରି

ନଥିଲା ମନରେ ଶତ୍ରୁର ଶଙ୍କା

ନିଜର ସନ୍ତାନ ସାଜିଛି ବଇରୀ

କିଏ ବା କରିବ ମାଆର ରକ୍ଷା ।

ନାହିଁ ଜମା ହୃଦେ ମାତୃଭଷା ପ୍ରୀତି

ଦେଶପ୍ରେମ ଭାବ ହେଲାଣି ଶୂନ୍ୟ

ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଭ୍ୟତା ସଂସ୍କୃତି ଆହରି

ଲୁଟୁଛ ମାଆର ମାନ ସମ୍ମାନ ।

ଯେଉଁ ମାତୃଭୂମି ସ୍ୱାଧୀନତା ପାଇଁ

ଜୀବନ ହାରିଲେ ତୁମ୍ଭ ଅଗ୍ରଜ

ସେହି ଭୂମି ଛାଡି ବିଦେଶ ଯାଉଛ

ଭାଳିଲେ ମନରେ ଲାଗୁଛି ଲାଜ ।

ନାନାଦି ସମ୍ପଦ ଭରିଛି ଗରଭେ

ତଥାପି ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଖେଳୁଛି ଖେଳ

ଆଳସ୍ୟକୁ ତେଜି ପ୍ରଗତି ନିମିତ୍ତ

ଆଗଭର ହୁଅ ଆସିଛି ବେଳ ।

ନୂତନ ସୂର୍ଯ୍ୟର ସୁନେଲି ରଶ୍ମିରେ

ଜାଗିଉଠ ଆହେ ସନ୍ତାନ ଗଣ

ଭୀରୁତା ଗରବ ସ୍ୱାର୍ଥ ଅହଂକାର

ଦୂରେଇବା ପାଇଁ କର ହେ ପଣ ।

ଅଜ୍ଞାନ ପୁଟୁଳି ଫିଟାଇ ଆଖିରୁ

ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି ପଢ଼ ଅତୀତ

ନୂତନ ଭାବନା ନବ ଚେତନାରେ

ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉ ନବ ପ୍ରଭାତ ।